Elisabetta Gockaj

Mantela

Nga dega sapo u shkëputë,
E merë rrugën e fundit gjethe,
Pema xhveshur e pa turpë,
Statujë në këtë fund vjeshte.

Ndërsa qielli për çudi !
Hedh mantelën gri të rënd,
Demostron turpin e tij,
Në këtë të madhe gjëm !

Ta di derën e shtëpis,
Të trokas… guxim nuk mar,
Sa të shoh më ndrisin syt,
Zemra kthehet në furrnalt.

Piqem, digjem, përvëlohem,
Kur shikimin ti më hedh,
Por s’guxoj të të afrohem,
Të të them.. zemra ç’më ndjen.

Perëndimi shpejt sjellë muzgun,
Dita shuhet dal ngadalë,
Nis sërishtë të thurrë ëndra,
Si mëngjezit të të ndalë.

Kurr….. s’kisha provuar frikë,
Frik’ të ëmbël që të ngjall,
Tek dëgjoj rrahjet e zemrës,
Të më thonë…. ç’budalla djal.

Rrezja e diellit’ ja shkëlqeu,
Për mbi kodër atje tej,
Si një e bukur skiatore,
Mbi çatit pa frikë rrëshqet.

Nga dritarja hynë brenda,
E më thotë …zgjohu gjumash,
Realitet…. s’të bëhen ëndrat,
Duke fjetur në krevat.

Pasi ra nata përmbi qytet’
E mbretërin merë errësira,
Rrugët mbeten gjithë shkret,
Dëgjohet vec kjo koll’ e imja.

Ky dimër më ka futë plevitin,
Me shirat që përditë po derdh,
Me ngricat varur salaktite,
Nga degët si një rrjetë për preh.

E shoh qytetin përtej dritares,
Tek tuk çative ndonjë oxhak,
Ende s’është fikur vatra e zjarrit,
E tymi ngjitet k’tij qielli lartë.

Rrugve neonët derdhin zbehur,
Dritën si llambëza që japin shpirtë,
Tek natë e zezë kërkon të fshehi,
Gjithë bukuritë……. qytetit tim.

| Elisabeta Gockaj |