o Liliana- ç’deshe që deshe kaq shumë korifejtë….
………..në KORRIK 2014″ DUKE SHETITUR MBI ENDRA….thirre POETIN WHITMAN që kish thënë …
Nuk do lë veten të poshtërohem nga të pallogjikshmit me sarkazmën e tyre ndaj meje.
Do ti bëj të gjithë, në çdo vënd , në çdo qyteterim, të dorëzohen para artit tim.
(W. WHITMAN)
…..e më lindi…..
Këmbëzbathur eca nëpër rrëpira ëndrash e
takova meraqet e të përjetshmëve, duke pritur në shkundjen e mospërfillësve të ndërgjegjes që për shkak të fatit djegies mohojnë dhe marshimin e vlerës.
( LILIANA SHKODRANI
BACI)
PO JU?
Kur një individ nuk ka vetëm vetdijen të fituar nga esperienca dhe kopetenca që e shpreh në ç’do komunikim po është dhe i sigurtë që pëlqehet- Këtu rri karakteristika që bëjnë identitetin e një mëndjemadhi.
S’ka kontradiktën dhe frikën e brishtë që gjelbërimi është stinë , pas vjen ajo larushia
e më pas tjetra xhveshur e tëra.
Në vetëdijen e paktë të një zëmër – trimi për famë e mote të pavdekshme
kufijtë janë të mbyllur në ashpërsinë e pandërmarë të ndërrmit të viteve.
“Unë dua të më rroj besimi që një ditë kjo bukuri do të rifillohet”.
“”””””””””””””””””
SI DITAR…SI PERSHENDETJE…d m th…unë
Po eksperimentoja një tjetër rrufitje të kafesë kur ra zilja e telefonit e nga ana tjetër më pyetën nëse desha të ndërroja kompaninë e telefonike.
Kafeja që kish mbetur mu duk se më thërriste të shijoja një çast të skajshëm të xhesteve fëminore që si duket nuk u braktiskan kurrë.
Po më zuri kolla e shpeshtë e harrova kafenë po të shqisja nervizizmin që më injektojë telefonata nuk munda dot.
E kështu në vënd të vazhdoja me ritmin e ngjeshur të kohës dedikuar rregullit në shtëpi u mora me krasitjen e luleve në ballkon.
I zbraza pak duf atye përmes çudisë se si mundën nga ngrysja në gdhirje kishin krijuar ende gjethe të verdha e boçet e tyre të mbushura e dëndësi petalesh- e kam.fjalën për mullagat e shëndetshme , kishin në mes tyre petale të thata.I heq ato- ” Të është bërë mani më thot ç’do herë një zë i dytë në brëndësi të ndërgjegjes; që nuk duron dot mbarlvajtjen natyrale; e shtonë:- ” të rroftë që në llafogjinë tënde përdorë shpeshë herë atë frazën: nuk e dua perfeksionizmin , sepse më duket jo tërësisht i vërtetë” .E pastaj i shton dhe një bisht bindës-” duhet të jet i mërzitshëm perfeksionizmi …apo përsosmëria thuhet në shqip?”
E m gj th – si mëngjezet si mbrëmjet e pasditet shpeshë më janë të pajisura me interrutorin e shqetësimit momental po dhe me lumturinë e çastit që zgjat sa rrufeja që shkrep , e përsëri rifillon një tjetër gjëndje e përputhur me ritmin pathollog të dëshirës për mbarëvajtjen e jetës duke u përbërë ndoshta dhe nga sakrifica për mbijetesë që eksperimentohet pa e zgjedhur po e ndodhur në të nga domozdoshmëria e pa duhur për të gjithë , po për ata që zgjedhin mos rrufisin kafen më nge.
