Sa kohë u bën…
Sa kohë u bën sa s’e mbaj mend,
Më ngjan se shekujsh je larguar,
Kjo ftohtësi sikur më çmend,
A thua se koha ka ndaluar…
Dhe malli s’digjet aty në shpirt
Si ca thëngjij, bërë hi në votër.
Siç mund të kesh gjithë pasurinë
Dhe e humbet në një lojë poker.
Dhe malli s’tretet aty në shpirt,
Siç derdha dikur, një det me lot.
Siç shkrin dëbora mbi lule prilli,
Siç vyshket, një trëndafil në gotë.
Dhe malli s’mbytet nëpër vite,
Siç mbytet një mjegull mbi liqen..
Siç e ka të ‘gjatë’ jetën një flutur
Siç luan vjeshta, dram’ në skenë
Diku …kumbon një not’ e trishtë,
Në qilar t’kujtimeve, përmbytur mall’
Siç cicëron një zog në borë,
Siç përpëlitet, një peshk mbi zall.
Malli i rri shpirtit, eh…si relike
Si pajë e gjyshes n’funde sirtarësh.
Si një mulli ere, në sfond të arës
Krahët bosh vërtit, e s’mund të varet
***
U ndamë atë nat’ vere, n’rrugicën time,
Për çudi dhe zemrat, i ven portës gurë.
Por, eh…malli mbeti vulë në shpirt,
Si një tatuaxh, në lëkurë!