PAPRITUR!
U gjeta papritur në një fshat diku
Ku kam qenë dhe më herët
Jo se eca si i dehur, kuturu
Por më morën me vete të tjerët.
I përshëndeta e shumë s’e zgjata
Nga fytyra ishin të acaruar shumë
Njeri tha:” Ç’pata që këtë temë hapa!”
E sherret plasën më pas, lumë.
Ishin afruar zgjedhjet parlamentare
Secili kish të preferuarin e tij
Thashë me vete:”sherre alla shqiptare!”
Nga heshtja ime diçka kuptuan gjithsesi.
“”””””””””””””””
N J E R I
Për shpikje, as kam qenë as jam
Këtë mos ma merrni për dobësi
Dhe në s’do më thoshnin Ajnshtajn
Të paktën të mbetesha njeri.
“”””””””””””””””””””””
TA HAPIM PORTËN E ZEMRËS !
Nëse atëherë e lashë fjalën në mes
Shpresat, akoma nuk më janë sosur
Po t’më japesh vetëm pak shpresë
Do ta shëroj zemrën e plagosur.
Ndaj, të lutem, shpresat mos m’i fik!
E mos dëgjo çfarë të tjerët thonë.
Jo, jo, ti mos më thuaj mua “Ik!”
Mos më thuaj, se tani është shumë vonë!
Ta hapim portën e zemrës, që dikur u mbyll
E ta ndezim zjarrin që e ruajmë në gji
Ti për mua mbetesh më i bukuri yll
Dua në jetën time të shkëlqesh përsëri.
N Ë N A
Ne fëmijëve na mblidhte me një zë
Na mblidhte tok si re të bardha.
Na qortonte dhe kur grindeshim me ndonjë Edhe kur i dilnim nga fjala.
S’e jepte veten, e kish nga natyra
Në çdo ndryshim të beftë
Ne, si zogj, mbushnim shtëpinë me cicërima
E mbushnim nëpër ditë-netë.
Ne, fëmijëve, na mblidhte me një zë
Na mblidhte tok, si re të bardha
Na qortonte dhe kur grindeshim me ndonjë
Edhe kur i dilnim nga fjala.
