GJITHÇKA…
Përtyp mendimet e coptuara
me erën xhamave ngatërruar,
fut ëndrrat në xhepat e natës,
kërko gjumin me hënën në duar
Merr edhe dëshirën me vete,
për të ecur drejt ditës së re,
për të kërkuar në skutat e jetës
GJITHÇKA që deshe,por s’e
ke
gjithçka, që kishe dhe s’e doje
gjithçka, që doje,por e hodhe
gjithçka, që iku dhe nuk vjen
gjithçka, që vjen dhe nuk të gjen
Nuk kemi kohë për mërzitje
shpresat e bukura janë në ikje…
A.TREBICKA. ( nga vëllimi” Pëshpëritjet e shpirtit)
“””””””””””””””””””””””””
IKJE…
Ta lexoj në sy atë, që thua
….edhe atë që s’thua
secili nga ne ecën duarlëshuar,
në rrugën tonë tashmë ngushtuar
Dikur…
një vështrim shihte shpirtin,
një përqafim i fshehur prej vetes,
një pëshpëritje ,që ndizte çastet,
një dilemë rrënqethëse e jetës
Dikur…
një dashuri rrëmbimthi,
një qerpik në përpëlitje,
ca fjalë që u thanë e s’u dëgjuan,
ca puthje të ftohta dhënë në ikje…
Unë zgjodha pranverën të largohem prej teje,
të lashë dimrin dhe shpërthimet rebele
A.TREBICKA
“”””””””””””””””””””””
Shkruar nga :
Donika Gjoni
POETËS SIME, ALBINA TREBICKËS.
Në kopshtin e trëndafilave dhe margaritave,
MBIVE,
Poete ALBINA!
E ËMBËL dhe e qeshur si vetë pranvera.
VARGJE të hijshme dhe të fuqishme shpërtheve,
Të mbushur me KËNGË VJOLE e AROM LULEDELE.
Mes FAQEVE të vitëve pikturove fjalë,
Me penelata ARGJENDI i ndërthure,
Me krahët e një ZEMRE që nuk di të ndalë.
Në rrjedhë të PËRBOTSHME.
TI, që VITET SFIDON me guxim e dashuri,
Me zjarr të NDRITSHËM që nuk shuhet kurr,
Në detin e gjërë të njohurisë dhe MIRËSISË.
Me SQIM DHE ETIK të gjerësis së pafund.
POETJA ALBINË ..!
NË PETKUN E NJË NËNE DHE ZONJE TË MIRË!
{Një mijë përqafime së largu.}
