Ljubav od stakla
Do juce bio si
moj lijek.
Izmedju….
Barka sto mirno plovi
Danas si cijeli
moj svijet.
Sutra za nas
vise ne postoji.
Juce si bio
moja ljubav.
Iskrena nada
sto sreci hrli,
jedini covjek
poslije njega,
kojeg sam zeljela
da me grli.
Juce si bio
san nedosanjan.
Mogla sam ti
i zivot dati.
Jedini covjek
cijom bih se
voljenom zenom
htjela zvati.
Juce, bio si mi lijek,
izmedju,
najljepsi san.
Danas,
pocinjem iznova,
danas je novi dan.
Do juce bio si
izvor srece.
Sapati izmedju
zemlje i neba.
Od danas stranci
koji se nece,
nikad upoznat
kako treba.
Ila Vejzovic
“”””””””””””””””
Asgjë
Ëndrra është shkatërruar.
Po luftoj për të,
çfarë ngadalë,
duke tërhequr perdet.
Jam ulur,
në udhëkryqin e mendjes.
Ai i qetë dhe i pa shqetësuar.
Ca më shumë yje,
duke u dridhur nga shkëlqimi hyjnor,
në këtë mot të acartë,
Me agimin e marsit,
dhe në një flash,
ujëvara të dritës së hënës,
dalëngadalë duke humbur veten.
Le të shkojmë,
në shkallët e jetës,
duke kaluar nëpër kujtime.
Hapat e erës,
mbyllen,
rrjedhë mendimi,
me një psherëtimë,
Jam mbështjellë,
me një aromë dehëse,
Sapo shpërtheva një gungaç.
Duke shikuar,
si zgjohet ajo,
pafajësinë,
krijesa të vogla, të vogla,
në zemrat e të cilëve,
nuk ka keqdashje.
Pika vese, shkëlqejnë,
një ne,
në buzët e një kanoeje.
Unë ngre sytë e mi,
Të thashë faleminderit,
në këtë ditë,
se kush ecën në heshtje.
Unë jam duke qëndruar me këmbët e mia zbathur,
ajo kishte ftohje,
por i lumtur.
Këtë mëngjes,
dhurata më e bukur është.
Jam ulur,
në udhëkryqin e mendjes,
e derdhur me ëmbëlsi,
lindja e ditës.
Dhe përsëri,
stolitë e fytyrës,
një, një,
një buzëqeshje e pafajshme,
çfarë të gjitha,
lëri shqetësimet të fluturojnë larg,
në bukuri,
e dhënies hyjnore,
dhe një mendim lulëzon,
stoli e gjithë botës.
Që lumturinë e bën,
këta vogëlushë,
gjëra të vogla të lezetshme,
çfarë me buzëqeshje,
zbukuron fytyrën,
dhe ato mendime të fshehta,
çfarë me heshtjet,
mendja lundron.
Brenda meje ka shpresë,
krahët janë shtrirë.
Unë ende jam duke kërkuar të nesërmen,
një vështrim i jetës,
prapa Çekisë po përgjon.
Kam filluar të jem i qetë,
një thesar i tillë,
i paprekshëm për të tjerët.
Duke jetuar për momentet,
në to,
duke hequr maskën,
Unë mund të shoh plagët.
Ngrica është e ftohtë,
magjepsur nga magjia,
pa qenë pak patetik,
E ndjeva,
diçka sublime,
dhe të shenjtat,
sikur ky të ishte mëngjesi,
dhurata më e bukur.
U mbështeta në
shkallëve të jetës,
duke pritur,
të derdhet mbi mua,
ngrohtësia e arrirë,
e rrezeve të diellit.
Një buzëqeshje misterioze,
vallëzim në buzë. \n
I magjepsur,
ulur në shkallët e jetës.
Autore Ila Vejzović
12.3.2022. Mostar
