PO KANIONET E SETËS PSE PREKEN Z. RAMA?
Është koha edhe për një VETING mbi natyrën, për të nxjerrë para ligjit të gjithë ata që shkatërruan pyjet, burimet e ujit, kanalet kulluese e ujitëse, mbrojtjen e tokës dhe të pasurisë e jetës së njerëzve, natyrën e bukur shqiptare…
Pas një zhurme shurdhuese mediatike ku njeri i binte thumbit e tjetri patkoit, më në fund, me një fotografi veshur me rrobat mbrojtëse të raftingut, kryeministri Rama doli publikisht me një deklaratë në mbështetje të vlerave të kanioneve të Osumit, mos shndërrimin e tyre në hidrocentrale interesash të dyshimta e korrupsioni.
“Kanionet e Skraparit nuk preken” – deklaroi Rama.
Duke kërkuar…
“Ndjesë kujtdo që me të drejtë u shqetësua apo pikëllua nga lajmi i keq i prekjes së Kanioneve Magjike dhe mezi pres të rikthehem atje, në duart djemve e vajzave të mrekullueshme të Federatës Shqiptare të Raftingut”
Për të vazhduar me një “autokritikë bolshevike”…
“Asnjë qeveri askund në botë nuk është e pagabueshme, por qeveritë dallojnë nga mënyra sesi reagojnë, qoftë kur gabojnë apo qoftë si në këtë rast, kur pa dashje mund të jenë duke gabuar.”
E përshëndes për sa tha por nuk e përshëndes për sa ka bërë dhe ende bën.
Ka edhe një kanion mbi të cilin është bërë “rrugë HEC-esh”, një kanion ku është shkruar me djersë e gjak historia e një treve që u dogj, u vra, u pre, u shua… 550 vjet më parë.
Fjalën e kam për Kanionin e Setës në Dibër ku ndërtues dhe popull po përballen me drejtësinë, ku të “plotfuqishmit”, disa ditë më parë, arritën të shtyjnë gjyqin, për të bërë de fakte punimet.
Kryeministri do ta ftoja të marrë makinën e tij dhe veshur me rrobat e alpinistit dhe të raftingut, të kalojë rrugës teje të ngushtë anës kanalit të Çidhnës, atij kanali ku në vitin 1967 u shkrua heroizmi i pashoq i dibranëve në betejën për marrjen e ujërave të burimeve të Setës dhe përcjelljen e tyre, nga njëra anë deri në Reç e nga ana tjetër në Sinë, Fushë Çidhën, Kastriot e Vakuf.
T’i tregojë Zahos, “përrallën” se si u thyen dhe u çanë Gjalicat e Dibrës, se si Gani Tuçepi e shënoi trasenë nga do të kalonte kanali me “krisje e plumb pushke”, për ta ulur në realitetin e një heroizmi të pashoq…
Pasi të përshkojë kanalin deri tek burimi, të veshë rrobat speciale të raftingut dhe të marrë teposhtën e Setës, mbi ujin e rrëmbyeshëm dhe midis atyre maleve që “çilen e mbyllen” në një galeri mahnitëse të natyrës…
Do ta ndjejë veten më bukur se sa nëpër kanionet e Osumit…
Mbas këtij udhëtimi me siguri do të gjej çelësin e një turizmi që do t’i japë jetë e gjallëri: Çidhnës, Sinës, Gurë-Lurës… e më tej Liqeneve “sy qielli” që i qëndrojnë si kurorë pamjes mahnitëse.
Ma do mendja që kryeministri Rama nuk do ta bëjë këtë udhëtim.
Nuk e bëri kur u ul me gjithë qeverinë në Dibër…
Nuk di, mbase gaboj, por busulla e qeverisjes së Edi Ramës tregon më shumë Jugun e Shqipërisë.
I është këput akrepi i Veriut.
Do të bëj edhe unë “autokritikë bolshevike” po qe se Rama i bie me këmbë Gjalicave të Lurës, zbret me kanoe ujërave të Setës…
Është koha edhe për një VETING mbi natyrën, për të nxjerrë para ligjit të gjithë ata që shkatërruan pyjet, burimet e ujit, kanalet kulluese e ujitëse, mbrojtjen e tokës dhe të pasurisë e jetës së njerëzve, natyrën e bukur shqiptare…
Abdurahim Ashiku
Athinë, 9 shkurt
“””””””””””””””””””””””””””””””””””
ATHINË, NJË DITË ME DIELL…
Meditim
Të diele 9 shkurt 2020, bëra një shëtitje nëpër rrugën “Athinas” dhe sheshin “Manastiraq” të kryeqytetit Helen.
Rruga ishte e qetë, si çdo të diele kur mbyllen të gjitha shitoret…
Edhe sheshi Manastiraq të njëjtën pamje kishte…
Mungonin blerësit e përditshëm, ata që i ngushtojnë kaq shumë pezodhromet sa të duhet të shtrëngosh bërrylat fort që të kalosh…
Ata që nuk mungonin, si përherë, ishin turistët, e folura e të cilëve, në qetësinë e rrugës, nga theksi apo fjalët, mblidhnin kontinentet.
Ata që nuk mungonin, si çdo ditë, ishin të pastrehët që kalonin ditët dhe netët shtrirë mbi shtresa kartonësh, mbuluar me copa batanijesh lloj-lloj ngjyrash, me një gotë plastike me disa qindarka…
U mata të bëj një fotografi në një nga pezodhromet e gjerë në krah të një ushqimoreje çasti ku shtatë shtretër ishin në radhë njeri pas tjetrit.
Nuk e bëra.
Ishte diçka e zakonshme që e shoh përditë rrugëve të Athinës e hyrjeve të kishave.
Nuk mund të bëj hap prapa tek kthehesha rrugës “Athinas”…
Dy shkrepje.
Njëra nga larg…
Tjetra nga afër…
Natyrë e qetë…
Një burrë, kokulur deri në thyerje qafe…
Në dorën e lëshuar… një gotë letër karton ku shkruhej “VENETI”…
Një qeskë të boshatisur…
Bri saj pesë kokrra të shpërndara kokoshkash…
Një këmbë e zbathur dalë tej shtresash…
Një engjëll me sytë mbyllë…
Një fytyrë e pastër fëmije…
E bukur deri në madhështi…
E dëlirë deri në skajshmëri…
Flokë të gjata,
Të bukura…
Perri…
Nuk gjeta fjalë…
Portretit ti jap jetë…
Thirra Migjenin…
Më shkroi…
…Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit
ku foshnjën përkundin lott edhe të fshamit…
Mjerimi punon, punon ditë e natë
tu’ i vu djersa në gjoks edhe në ballë…
Mjerimi s’ka gëzim, por ka vetëm dhimba
dhimba paduruese që të bajnë të çmendesh…
Mjerimi s’don mshirë…
Përditë shoh qartë e ma qartë
Dhe vuej thellë e ma thellë…
O si nuk kam një grusht të fortë
t’i bij në zemër malit që s’bzan.
Unë – lugat! Si hije…
…”Zotni, zotni, të lutem, zotni, ma fal ndoj send!” Por njeriu – zotni notonte ndër mendime: Sezona e re vjen; sezona! sezona! sezona! dhe gjithnjë sezona: ndrron sezona, do të ndrrohet grueja, ai, fmitë – si e lyp sezona. Me këto mendime i okupuem, nuk e kish në mend lypsin e vogël, të cilin nuk e trazojshin aspak sezonat, por i cili mendonte në heshtje, tinzë, se sa mirë do të ushqehet ky zotni, sa pallto të ngrohtë, sa këpucë të bukura ka…
Dhe i shtypun prej këso mendimesh, tue tërheqë ma fort zotnin, i këndoi me za të naltë.
“Zozni, zotni, të lutem, zotni, ma fal ndoj send!”…
E tash, mbyllas, duke u larguar, thirra përsëri Migjenin…
“Merrnie e çonie në qytet këtë shtatore. Vendosnie në një shesh! Dhe si përmendore kushtonia ndokujt! Kushtonia atij që ka ma shumë merita për kët vend! Po, ndoj ministrit o deputetit, e ndokujt tjetër… E në rasë se nuk gjeni ndonjë njeri që ka merita të mjaftueshme, atëherë kushtonia atij që ka merita ma pak: perëndis klasike”.
Po njerëz, ju që dini të lexoni e të shkruani, që keni faqe në internet, facebook, instagram, You tube, adresa presidentësh, kryeministrash, ministrash, miliarderë, barkderrë… merreni këtë fotografi dhe dërgojuani, e në mos e marrtë kush, shpërndajeni rrugëve të vendeve ku mjerimi ka foletë…
Abdurahim Ashiku
Athinë 10 shkurt 2020
