Afrim Caka

Në këtë shkrim, shumë lexues mund të ngrenë pyetjen:

“Vallë, a nuk është plaçkitja, ashtu siç e kemi përshkruar këtu, i njëjtë me etjen për pushtet?”

“Dhe meqë ra fjala për hienat e thesarit, thash duke zgjatur shikimin nga një imazhë i ri, ja ku është lukunia e hienave që e kanë rrethuar tashmë popullin, shtetin… dhe e mbyllin rrethin me shpejtësi.” Sitemi politik në këtë vend mund ta përcaktojmë vetëm si një demokraci banditësh.

Unë jam pak romantikë dhe mendoj se këto fytyra të trishtuara kanë të bëjnë më shumë me disa zyrtar të quajtur plaçkitës. Për këto fytyra bëra një shkrim të plotë dhe të gjallë, tronditës, i shkruar kaq “bukur” dhe me një thjeshtësi, sa arrita të përshkruajë thesarin dhe subvencionet si t’i kisha përpara syve… dhe mbi të gjitha është një shkrim që nuk mundë të harrohet.

Çantatë e mbushura me lek. Sheshi i grumbullimit të hajdutëve ndodhej në pjesën skajore të Ministrisë. Qarkuar me një rrjet rrugësh të pista, rrugicash e rrugësh qorre, me gjithë pamjen e vet tërheqëse, fshihte thesare të mëdha. Cilët janë që kërkojmë?! Në atë ditë aksionin e drejtonte vetë ministria me disa kasapë në krye.

Pasdreken e asaj dite ndodhi një vjedhje që tronditi gjithë Dardaninë në të dyja anët e murit. Kirurgët e njohur të LDK-ës nga ana e Ministrisë së Bujqësisë, të gjithë me peshën e vet, doktor Dulla, profesor në universitetin e Prishtinës, ishte thirrur në thesar për të kryer një operacion të vështirë nën narkozë në tryezën e operacionit. Siç ndodhte në të tilla raste, në hyrje të thesarit kishte marrë një fletëhyrje nga komandanti Isa Mustafa. (Shih foton)

I vetmi vend që nuk i ka shpëtuar kësaj rënie të madhe është Dardania dhe kjo për hir të regjimit monarkik që e kufizon pushtetin me korrupsion. Por ai rexhim ishte mjaft “liberal” për këto raca pa energji e pa vullnet në fund të fundit u përmbys Isa Mustafa dhe menjëherë vendi ra në anarki (plaçkitje) të plotë dhe për pesë apo gjashtë muaj njerzit e Dulles që erdhën në pushtet e grabitën dy herë arkën e shtetit deri në atë gradë saqë u deshën të reagojnë forcat e ligjit! Kështu pra, skëterra kishte filluar – plaçkitjen e lekëve gjysmëmilionëshe të thesarit, një pakuptimësi në dukje, të cilën askush nuk mund të besonte.

Siç mësuam pak çaste më vonë, njëkohësisht ishin arrestuar edhe shumë nëpunës të tjerë të Ministrisë. Nëpër vende pune dhe nëpër shtëpi kishin nisur arrestimet dhe i flaknin nëpër karrocat e policisë. Hajdutët nuk ishin më pak mizorë dhe të pa shpirt se sa shefat e tyre, madje qenë më të poshtër edhe se ata vetë. Në çastin kur dora e drejtësisë filloi shkatërrimin e strehes së këtyre insekteve, milingonat nxitojnë nga të gjitha anët në kërkim të rrugëve dhe mundësive për shpëtimin e çantave të mbushura me lek…

Të nderuar miq, në gjithë Dardaninë ka shumë zaptues tokash shtetërore (50 centë – një ari) apo të ish pronareve, që oligarkët e partive e lanë të lirë AKP-në kur ishin në pushtet, që i janë mirënjohes këtij dhe e votojnë gjithmonë. Një parajsë për abuzuesit shqiptar me mantel politik tek porta e thesarit të shtetit. Kur vjenë puna te përefitimet në korriz të qytetarëve të gjithë janë të barabartë, solidarë dhe të afrueshëm me njëri trjetrin. Ministra e ish ministra, deputet e ish deputet dhe drejtor e ish drejtor.

Është evident fakti se në mesin anëtarëve të LDK-ës paraqesin një akt të ri psikiatrik. Në Dardani tani mbizotërojnë klanet, plaçkitësit njerëz pa vlera e vepra kombëtare, pa autoritet moral dhe të praktikës së uzurpimit, abuzimit dhe të monopolizimit të institucioneve shtetërore. Prej 20 vitesh nga politika e keq qeverisja dhe plaçkitja nga banorët e kësaj qeverie të Dulles e Mustafës në kurriz dy miljon shqiptarëve.

Prandaj edhe shkretira nisi të na simpatizojë ne. Ajo u jeshilue, ajo u shëndërrua në një oaz çantash të mbushura me lekë. Ky ishte pushteti i thesarit të çobanëve – paterices dhe i Dulles nga Prapashtica e Ratkoci. O Zot, thash me vete, kishin arritur ta verbonin më në fund këtë milet pa tru. E kishin ndjellë korbat e zi brenda LDK-ës me zgjedhje fatale zbrazjen e thesarit dhe çmitizimin e atdheut.

Në pamje të parë hajdutët duken krenar dhe të paknaqur, dhe me duken se janë nga fis finikësh? Një tip që ka vjedhur si dhe për të përdorët proverbi:

“Ai që vjedh njëherë, do të vjedhë gjithmonë.”

Dhe një marrëzi e një ligësi e tillë shkruhet me pafytyrësinë e tyre që nuk kanë fytyrë e karakter. Cila parti dhe e cila epokë ka eksperimentuar ndonjë pendimë për të keqen, kaq të programuar dhe të dhunshëm siç është në 20 vitet e fundit në Dardani? Cila parti dhe cila epokë tjetër mund të paraqesë një apoteozë analoge të mendjeshkurtësisë dhe të marrëzisë? Në cilën epokë hajdutët e pative të kenë marrë lavdinë e kurorës së turpit e mediokritetit. Të poshtrin nuk e deskriditon kaq rëndë asgjë sa e deskriditon admirimi dhe mburrja e gjërave të këqija.

Qielli i Dardanisë pas luftës ende pikon lot e gjak! Askush nga oligarkët s’përgjigjet, populli shpreson me kotë! Mallkimi im për plaçkitësitë dhe coptuesit e trojeve është vdekshit pa u çmallë me familje! Cilatdo qofshin synimet e sundimtarëve të saj, Dardania i ka hyrë një rruge të gabuar e çoroditëse, e cila do të mbarojë o me demokraci o me kaos. Cili do të jetë ky fund, kjo varet nga populli.

Gjatë dekadës së kaluar, pushtetet e dala nga “zgjedhjet” që pretendojnë se përfaqësonin popullin dhe në emrin e tij e kanë “vrarë” e nëpërkëmbur vazhdimisht fuqinë dhe të drejtat e elementëve të tjerë të shoqërisë, një uzurpim në “emër të popullit” ky që është njëherazi horizontal e vertikal (te degëzimet e tjera të qeverisjes kombëtare). Korrupsioni horizontal është më i dukshëm, por plaçkitja vertikale ish pushtetit të Dullës është më i shpeshtë dhe të bashkuara fort me njëra tjetrën. Oligarkët shqiptarë e krijuan pasurinë e tyre me mjete të dyshimta dhe për mes rrugësh edhe më të dyshimta. Politikanë shpesh janë edhe bosa lokalë me oreks të pangopur për korrupsion. Pushhteti i Dulles janë vetëm disa ekzemplarë të plaçkitjeve. “Ne po rrokollisemi drejt katastrofës”.

Më lejoni ta ilustroj këtë çështje me disa mendime në lidhje me Dardaninë, vendin ku kam lindur e rritur. Dardania zë një vend mjaftë të veçantë në debatet mbi turmokracinë, hajdutërin, korrupsionin, shantazhet, përçarjet etj. Ndonëse jashtëzakonisht e varfur dhe e plaçkitur, që prej 2000-ës ajo ka pasur nje demokraci që ka funksionuar si (alo pronto). Por vendi ynë u shkatërua dhe nuk u zhvillua, përvoja e teknokracisë gjatë këtyre dy dekadave të fundit, ka qenë e tillë ku, herë qetësisht e herë me bujë, liderët politik e kanë shkatërruar ndarjen e pushtetit, kanë penguar të drejtat e lirisë dhe kanë damtuar traditat hershme dhe drejtësinë.

“Çfarë është shteti?” Apo i kujtë është shteti? Në ditët e sotme, kjo është një pyetje e diskutueshme në qytetin tim. Disa thonë se shteti ka kryer një veprim të caktuar; të tjerë thonë se këtë e ka bërë oligarkija ose tirania drejtë një shteti mafijoz. Demokracia nuk ka frikë nga bashkimi i shqiptarëve dhe është siguri se bashkimi i shqiptarëve është garanci që demokracia të mos kthehet në hajdutëri.

Në dardani gjithnjë pas luftës ka ekzistuar hajdutëria, korrupsioni dhe zhvatjet, i shkaktuar nga paaftësia e vendit për të vënë në eficiencë ekonominë e vendit. Plaçkitja në masë dhe mos rrespektimi i shtetit ligjor e kanë shndërruar politikën e Dardanisë në kufom e moçal. Mjafton të shohësh (shkatërrimin e qindra fabrikave e uzinave, dhomën e dëshmive, portalet doganore, mijëra e mijëra hektarëve tokë, thesarin e shtetit, ministrinë e bujqësisë, bazën politike të Hashim Thaçit, Isa Mustafës, Fatmir Limës dhe të titanëve të tjerë të parlamentit. Shteti deri dje zotërohej nga katër parti të kastave të ulëta morali. Sistemi politik ne vendin tonë mund ta përcaktojmë vetëm si një demokraci “banditësh e zhvatësish”.

Dje, dhënia si shpërblim e posteve klianteliste nga politikanët, bie haptas në sy. Për pasojë, megjithëse plaçkitja dhe abuzimi me pushtetin kanë arritur proporcione të padëgjuara, asnjë gjykatës e prokuror, në asnjë qoshe të Dardanisë nuk ka mundur të kundërshtojë ndonjë politikanë të fuqishëm si Hashim Thaçin, Fatmir Limën, Isa Mustafën etj.

Pjesa më e madhe e këtij konstatimi është vërtetuar. Dardania është një vend ku shoqëria është vërtet gjysmë e lirë dhe me pengesa. Por, po të shohim nga afër demokracinë indiane, do të kemi para syve një realitet shumë të ndërlikuar dhe të turbullt. Në dy dekadat e fundit nën drejtimin e klaneve partiake, Dardania ka ndryshuar krejtësisht krahasuar më përfytyrimin që e ruajnë në zemrat e tyre administruesit e saj. Jo se është bërë më pak demokratike e stilit mafijoz, pasi në disa drejtime më rëndësi është bërë edhe shumë e tillë, por ajo është bërë më pak tolerante, më pak shekullare, me pak respektuese e ligjit, më pak liberale. Dhe këto prirje – plaçkitja dhe shantazhet për ryshfete – janë të lidhura drejtpërdrejti me njëra tjetrën.