Afrim Caka

DEBELLDEJA, ÇAKORRI, MITROVICA, ZAJEDNICA, DHOMA E DËSHMIVE, GYLENISTËT DHE SUVENCIONET JANË KUNDRA PRESIDENTES OSMANI! Zotërinj! Bëni durim dhe lexoni këtë shkrim. Profili im përseri është bllokuar. Rrënimi i Dardanisë së vjetër. Për çdo ditë, me dhjetëra herë kaloja pranë portës së vjetër dardane nganjëherë hyja në te, korrupsioni dhe bloza e saj ende më ishin shndërruar në kujtime historike. Mendova e humbëm përgjithmonë Dardaninë tonë të rrënuar si mbeturin… Mbi to kujdestaron një gjeneralӫ e një kryekomandantë të ashpër e armatosur deri në dhëmbë me blozën dhe hirin e saj. Por tani, që vdekja e Dardanisë që kishte trokitur në derën Debelldeistëve, Çakorristëve, Gylenistëve etj., këta u kujtuan të shohin rrotull dhe të zgjohen si të “gjithë” shqiptarët e kësaj race jo me pendesën, por me betimin për ta çuar deri në fund luftën e tyre antikombëtare, e cila tashmë kishte një element të ri – përfshinte skemën dhe platformën e vdekur për të lënë si trashëgim pushtetin e tyre. Kujt do t’ia linin? Debelldes apo Çakorrit. Në këtë moment, si trashigimtar të Panit mund të renditëshin në dyfytyrësinë e kësaj balade të zjarrtë për poste e kulltuqe… Po të ishte për Debellden dhe gylenistin në Hagë, besimin më të madh e kishte tek azil-kërkuesi Enver Hoxhaj. Besimi i tij tek Enveri ishte i lidhur me dyfytyrësinë jo vetëm me faktin që ishte nga Reçani, as me faktin që ai kishte njohuri kofidenciale për marraveshjetë sekrete me Grenellken e Daçiçin, por lidhej në radhë të parë me aktet e “tentim gjenocidit” të drejtpërdrejta që kishte shkruar Hoxhaj në librin e tij. Ishte fjala për një libër që nuk kishte vlerë kombëtare e këmbimi politik, hynte në vlerat e bllokut të PDK-së. Presidentja në ardhje ka qenë vazhdimisht e anatemuar për kontributin e saj ndaj dëshmisë reale të shumë personazheve të gjalla si Debëlldeja e Çakorri, apo që sot edhe nuk jetojnë në Dardaninë tonë. A mendoni se sërish me këto sjellje do paragjykohen si mbrojtës apo humbës të vlerave kombëtare? Frika nga vetingu! Ç’histori? Ç’befasi ruan e ardhmja e Debelldes, Çakorrit, gylenistëve etj. Pra, Vjosa, duket se ka qenë në “skenerin” e rebelve të regjimit të vjetër në çdo moment të punës së tyre. Zotërinjtë e zinjë nënshkruan si autor të sulmeve që mësyjnë sot përdhunshëm Presidentën në ardhje. Autorët e këtyre sulmeve gjithë egërsi dhe ndaj sot kjo shoqëri nuk mund të heshtë. Sulmet e tyre provokuese, “gjakrrjedhës” , nuk mund dhe nuk duhet të mbetën pa përgjigje nda drejtësia. A luftonin këta apo jo bernda një kualicioni Debellde – Çakorrë? Nëse në këtë mes luhet fati politik i Dardanisë, i atdheut tonë, dhe nuk është çështje teneqegjinjësh shumëngjyrëshe në kraharorët e zotërinjve – shokë të kthyer në armiqë të kombit. Disa fije na çojnë deri tek libri e Enver Hoxhaj. Letë të konkurojnë motorëzimet dhe le të ndeshen me Debelldenë e Çakorrin! Sovrani le të zgjedhë të vërtetën që u dëshmon historia dhe ua konfirmon arsyeja e shëndosh. Kjo miqësi e re, për fat të keq për nxitjen e tragjedisë shqiptare, ka bërë shpërfillëse tri parti Debëllde, Zajednica e Çakorri duket se u aka mbyllur gojën drejtësisë e dhjetëra mijëra analistëve intelektualë, të cilëve iu dashka Çakorristëve të mos e shikojnë se guri themeltor i korrupsionit të politikës së djathtë të deritanishme në Dardani është cimentuar me karakterin antikombëtar. Këta përfaqësonin në vetvete një frymë që e kishte burimin te Hashimi e shumë të tjerë që nuk qenë shtuar gjatë luftës, më se shumti jo nga gjuha i armikut, por nga gjuha e brendshme. Asnjë politikë që e mbron kombin nuk mund të jetë e vjetruar si ajo e Çakorristëve e Debelldeistëve apo gylenistëve. I vjetëruar dhe i turpshëm, fatal dhe i mallkuar, është përkundrazi gjunjëzimi dhe shërbimi prej skllavi që bënte ajo administratw e tyre para interesave serbe, malazeze e sllavobullgare në Gadishullin Ilirik. Në përlamentë shtrëngata e korrupsionit politik po mblidhnin retë përballë një banaliteti, përball votave të një sovrani, përballë zilive dhe zhvatjeve të fondeve publike në Dardani, jashtë Prishtinës dhe brenda Prishtinës thesaristët, gylenistët e çakorristët kishte mbathur çizmet e mortit – drejtësia, uzinat, kombinatet, shkollat, universitetet, kishin humbur rrënjësisht frytshmërinë; përvojat 20 vjeçare me korrupsion e fondesh e me shpikje të tjera po e rrisnin kapjen e shtetit. Në këto kushte pasë zgjedhjeve qeveria sa po e formuar po pozicionohej jo më përballë armiqësh të veçantë të jashtëm, por përkundër vetë debelldeistëve, çakorristëve, gylenistëve e portaleve doganore etj., të cilët nuk mund ta mbajnë më tej dufin, egërsinë, frymen me fjalime antiqveri të punës së tyre që punonin për destabilizimin e ardhshëm dhe ushqeheshin me bukën, ujin, mishin lekun dhe e votuesve të tyre. I vetmi ngushëllim i popullit është se ndjente që tragjedi të reja politike do të zhvilloheshin nga çakorristët e debelldeistët në “OLIMPIN QESHARAK PROVINCIAL TË PARLAMENTIT DARDANË”. Aty do të vijonin betejat për të ngrënë kokën e sovranit dhe të demokracisë dhe kjo, sidoqoftë, ishte një shfaqje teatrale që duhej ndjekur jo pa entuziazëm dhe besim se e nesërmja mund ta shpërbënte këtë shtet, që quhej “kapja shtetit, korrupsionit e haraqit”. Ç’është kjo turmokraci kështu? Ç’bëhet kështu me Dardaninë, përmes qarjeve dhe ulërimave e pshetërima të pleqve, matufëve, hajdutëve, nën tingujt e orkestrave muzikore të komiteteve të partisë LDK-ë, AAK-ë dhe PDK-ë?! Pavarësisht nga radha e këtyre ngjarjeve në ditët e fundit, të cilat si t’i vësh në mënyrë kronologjike nuk mund të pajtohen me vendimet e sovranit, si t’u ndryshosh kulturën dhe metodat e të kuptuarit se populli është sovranë i këtij vendi – duke mos lejuar të ndryshohet gjë në thelb nga e kaluara, këta vetëm sa e përforcojnë mendimin se duhet bërë një lojë taktike me përmasa dramatike për fatet e Dardanisë dhe të kombit shqiptar të përçarë e të ndarë parti e fe. Ata do të tërhiqeshin, duke u strukur, për të mashtruar opinionin me kthesa. E kundërta do të ndodhte me liderët e korruptuar dhe të shembjes së demokracisë nga gardhi i shtrëngimeve korruptive. Të mbështetur në një kultur të gjërë provinciale, filozofike dhe përse kërkojnë të fshihen pas anunimitetit politik, krimtaria politike e tyre u mbështet thellë në origjinën e tyre që përfaqësonin atë pjesë të votuesve shqiptar e cila po shkonte drejtë litargjive të reja anti-kombëtare. Kjo është një ndër anët tragjike të jetës së shtetit: disa vite pas fitores ndaj Serbisë e Malit të Zi? Cila qe berthama e kësaj politike psikoanalitike? Cila qe dogma nga ku buronin energjitë antikombëtare për të themeluar dhe shpërbëre shtetin dhe qeverinë e re?