Herë më flet herë nuk më flet
Herë më flet herë nuk më flet,
Herë më lë në qiell vetë,
Unë s’jam vajza e rrufeve,
Dridhem, shuhem në mes reve.
Herë më flet herë nuk më flet,
Dallgët detit ngre përpjetë,
Unë s’jam vajza që sjell acar,
Mos mi kthe netët Janar.
Herë më flet herë nuk më flet,
Po s’pat diell nuk kam jetë,
Unë s’jam vajza e rrëpirës,
Por jam hënë e errësirës.
Herë më flet herë nuk më flet,
Jam një flakë blu e qetë.
Arjana Fetah Gaba,
New Jersey, October 22, 2021
“””””””””””””””””””””””””””””
Si në përrallën e Hirushes ( ripostim)
Të gjitha ditët e mija, do t’i digjja,
Për një ditë tonën, kur bashkë ne të dy,
Pikturuam të ardhmen më sytë e ëndrrës,
Dhe veten gjetëm aty.
Të gjitha ditët e mija, do t’i digjja,
Për atë çast, kur thellë brenda meje të ndjeva,
Kur zemra si zogth, u struck ngrohtë në goksin tënd,
Kur në shpirt na vlonte hareja.
Të gjitha ditët e mia, do ti digjja,
Kur dikur fluturoja lumturuar,
Për ditët kur bota ishte vetëm e imja,
Për ditën, kur zemrën ma dhe në këto duar.
Të gjitha ditët e mia, i jap e nuk pendohem,
Sikur e tashmja, të ish veç një ëndërr e hidhur,
Por gabohem, se dashurinë tonë e zuri bryma,
Dhe zemrat, sa shumë na janë dridhur.
Ah sikur ky dimër të mbaronte, mos t’ja shihja më bojën,
Pranë zjarrit të dashurisë, të ngroheshim dhe njëherë,
Si në përrallën e Hirushes qe di përmendësh,
Dhe midis nesh, të kish veç një pranverë.
