Më quaje me emrin trëndafil,
Por s’e kuptoj dot,
Nga ç’kopsht më këpute?
Se një filiz i njomë,
Rritet aq shpejtë,
Ishe ti, dashuria ime…
Sa shumë i sodisja,
Kopshtet e bukura,
Dhe aty qëndroje TI,
O trëndafili im.
Nga puhia e lehtë,
Lëvizje petalet tua,
Dhe në çast,
S’mund të të këpusja.
Rrethuar nga gjembat,
O trëndafili im.
Lehtas m’u shfaq,
Bukuria jote,
O trëndafili im.
Më dehu aroma e rrallë,
Plot vlerë..
Me ngjyrat e bukura,
Mbi petale,
Thura vargje,
Në kopshtin e dashurisë.
Të këputa të jesh i imi,
Ty trëndafili im.
Nga një trëndafil,
M’u sikurse TI,
S’gjeta askund,
Pos një dashuri.
“””””””””””””””””””
Ne cdo shtepi ,secili/a ka nje kend leximi te mbushur me libra.
Nuk jetohet nga kompleksi qe t i kesh,e t i tregosh njerezve ,por t i lexosh me endje per ate perse i ke.
Te mos i mbuloje keta libra pluhuri i harreses.
Dukuria tjeter e kompleksitetit,e kam verejtur ne TV qe secili ne debat ,interviste del afer nje bibliotekeje te pasur me libra por kur fillon te flase bie ne kundershtim me ate qe ka prapa skene,mori gabimesh dhe te folur shkel e shko.
Kujdes ,per reklamen dhe dijen qe e bartim per ta shprehur ne vendin dhe kohen e kerkuar.
Arta