JO PËRJETSISHT
TA DISH
Asaj rruges bojgjak ku edhe jeta
merr jetë,
E hutuem, humb mendsh
njeriu shkretë,
Nëse ndihesh i pafuqishëm
me mbajt supesh ktë ndjenjë,
Friguem mos kalo asaj lulnaje
prej zotit dhurue …
Rueju o i bekuem ,lulat mos ja shkel
ktij kopshti,
Asaj pexheres t’dielltë
ku ezani thirret ethshëm nadjeve
mornicash ,hic pa kndue,
Mos tento me hap kanatat
nëse rrezet e saj, pa çil sytë mirë
t’verbojnë ….
Mos trokit portës saj
nëse zhurmë e rrahjeve s’të’mban
pezull si n’culahaj,
Mos e zgjo kot vrullin tem,
fjoll dashnie,
Se krahfluturave globit shetis,
Tetan thesareve t’bots
u theva drynat,
Ma t’cmuemet pasuni,hiret e mija
duersh t’i kam vnue,
Druej boll për bes n’tanden vetdije ,
Mos ndoshta je qorrue?!…
Oh, a e ndien si po vloj dejesh
si lave vullkani,
Bash si deti trazuem plas dallgët
bregut,
Njashtu tërbuem,end vedin
mbrenda vedit,
Coptuem e plasaritun muret
kullës s’fildishtë,
Siç toka nxjerr avuj t’nxehtë
mbas termetit,
Eh, kshtu tue ndjek hijen tande
Imazhin n’fikje…
Jo përjetësisht
Ta dish!!!!
ASJA MULGECI
“”””””””””””””””””
BESATUEM
PËR ME LUMNUE
Mbi qerpikë ulet flutura e mallit,
si muzike tretet qiejsh
mes reshë bardh e zi,
Lkures shkund pluhnin e artê….
Dirigjuesja e zemrave, zbret praruem
fronit t’dielltë,
Skalit shpirtit dashninë e zjarrtë,
Velarinē për natëmadhen
ofrojnë ëngjëjt,
Thurun diamantesh të rrallë …
Horizontesh flakērinë
Hipun kalit ,tek vjen si kreshnikët
e bjeshkëve,
Bash si vetim qiejsh,
njaj djalë fatbardhë,
Ftyrs t’vashës hedh shaminë
rujtun msheftas ngji,
Njomun me lot malli
Tek lutet zotash përulun,
Krahjete me pas njat zanë mali,
Shpirtit shtron mantelin
prej dashnie,
Endunn n’hoje zemre
tue dridh zanin,prej vaj burri
n’tel sharkie,
N’munges përqafimesh
kohen grrith, tue klith nën za
Borxhin me ia kthye,
Me ba dhanderr t’njasaj nahije,
Njaty kah vasha e tij,asht bijë
Jetë me i dhan ksaj ndjenjëhyjnie,
Para zotit me dal dorzan
Besatuem për me lumnue,
Me i dhanë frymë, ksaj dashnie!
ASJA MULGECI
