Në ç’botë jetojmë, pse po na vrasin kush më thotë ?
Shihet vetëm trishtim, e derdhen veç lotë.
I ligu na gjunjëzoj, me ne qesh.
Një Zot kemi, vallë pse heshtë.
Barije Karabollaj.
Kur të jeni të mallengjyer si unë.
Të sëmurë si unë.
Të mërzitur si unë.
Kur forca, t’ju mungoj si unë.
Kur dashuria, t’ju mungoj ashtu si më mungon mua.
Kur mendja, shumë herë nuk j’u gjykon si unë.
Kur shpresa, j’u ka humbur si unë.
Kur qetësia juaj e të
menduarit, nuk është askund si unë.
Kur malli është i pa duruar dhe shpirti t’ju dhemb si un, per ata, qe jetojn ne qiell, dhe nëse shpresoni për një
shprese të re, bëni këtë që bëj unë.
Do j’u mjaftoj të bëni një vizitë nga varrezat dhe atëherë do e kuptoni, qe jeta eshte e bukur.
Edhe ju jetoni për ata qe jetojne në qiell, por ka edhe një gjë tjetër…
Të vesh të vizitosh njerëzit, që e kanë mbyllur gojën njëherë e përgjithmonë, duhet te kuptoni se ajo është shtëpia jonë e jo kjo këtu.
Ndaj duhet të gjithë, gojën ta përdorim për fjalën e mirë që të na buroj nga shpirti.
| Barije Karabollaj |
Do ti lutem poetit, te qaj per mua, jo nga loti syrit, po nga loti penes
Pse Pse ?
Pse semundja nuk na leshon, pikerisht kur kujtojm se dite te bukura po na vin
Pse ne merzitje vdekjen kerkojmë ?
Pse kur sëmuremi Zotit i lutemi per sherim ?
Pse shkruajme, sa here na kap merzia.
Pse gjendemi prane detit, kur na shoqeron vetmia.
Pse shpirti vuan, kur malli e bren.
Pse perbuzet njeriu, ku n’varferi e gjen.
Pse rënkojmë, kur shohim trishtim.
Pse loti dhemb, kur te marrin femine.
Pse kur dashurojme, ne frikesohemi.
Pse kur lind nje ndjenje e paster, lendohemi.
Pse ne syte e njerezve, shohim veç ligesi.
Pse kjo ç’thurje, plot hipokrizi.
Pse o Zot, na solle ne kete bote.
Lindem engjej dhe u bëme djaj ne kete toke.
| Barije Karabollaj |
