QIELLI IM.
Qielli im blue, i thellë,
i pafund.
Rrezja e parë e mëngjesit
që puth zemrën time.
Sytë e mi shkëlqejnë
dhe shetisin
të lumtur.
Netëve ,
sytë e mi spërkatur me fosfor ,
fokusojnë një kostelacion
me shtatë yje.
Dhe vështrimi që mbart
shpirtin me vehte,
ndihet i përqafuar n’hapsirë.
Qielli im gri
me retë si shkumë,
që krijojnë figura të çuditshme.
Ndoshta dhe ndonjë pulëbardhë
në një kështjellë pambuku,
ku vështrimi im
mbetet i fiksuar.
Qielli im me re të dendura,
të zeza.
Që era xheloze i sjell
duke pushtuar qytetin.
Të zemruara,
të frikshme,
ngarkesat shkreptijnë
në një dritë verbuese.
Dhe vagonat gjigandë të avullt
shkarkojnë shi kudo,
rrugëve,
makinave,
ndërtesave.
Dhe unë i qullur,
i dashuruar me shiun
që bie dhe bie
në fytyren time,
me vështrimin lart,
duke pritur ylberin,
buzëqeshjen e shpresës,
ngrohtësinë e ngjyrave,
qeshjen e shpirtit.
Qielli im i kthjellët,
i nxirë,
i qeshur,
a po i zëmruar,
është drita ime,
frymëmarrja ime,
vështrimi im
i dashuruar.
IL TEMPO SI È FERMATO.
Sotto l’ombra degli ulivi,
vicino ad un tavolo,
stranamente,
era caduta una stella.
Un dolce sorriso
irradia calore.
Mentre
un vento lento
bacia le foglie.
Le cime degli alberi
gelose,
sembra
quasi vogliano scendere
sopra i capelli
e vestirli d’argento.
Io, passando, incantato,
non potevo allontanarmi.
La guardo un attimo.
Lei era ferma su di me.
Un fulmine lampeggia
nel brillio degli occhi.
Mille pensieri verdi
sono esplosi.
Nello spazio sono volati.
Come farfalle multicolori,
come caldi sogni.
Nei nostri cuori
primavera è nata.
Un attimo!
Un sorriso!
Un buongiorno!
Ed il tempo
si è fermato!
