Besim Hoxha 

BRAKTISJA E LIGJËRATËS

Sa herë kalonte korridoreve të fakultetit apo rrugëve të kryeqytetit, ajo e përpinte me sy.

Kishin kaluar muaj dhe, një ditë ai e përcolli derisa u largua nga parku para ndërtesës së fakultetit. Pak para se të mbërrinte te ndërtesa në formë trekëndëshi e Radio Prishtinës e përshëndeti dhe i propozoi të shkonin në ndonjë lokal aty afër, për të biseduar bashkë. Ajo i tha se atë ditë nuk mund të ndalej, por nëse dëshironte mund ta takonte të nesërmen, në të njëjtin vend pas përfundimit të ligjëratës së fundit.

Takimi i parë ishte në një kafiteri me muzikë të lartë ku nuk mund të merreshin vesh si duhet. 

E lanë një takim të dytë.

Takimin e dytë e bënë në Restaurantin Rugova. Të dytë folën gjerë e gjatë për jetën e tyre. Ai edhe këtë herë gaboi. I foli për një dashuri të tij të parealizuar, kur ishte i ri në shkollën e mesme. Për të dytën herë, që po e bënte të njëjtin gabim. Herën e parë kishte gabuar kur ishte njohur me një vajzë kur ai ishte maturant, e ajo në vitin e tretë. Gati gjatë gjithë takimit i kishte folur me pasion për një vajzë që nuk e hiqte nga mendja. Asokohe nuk e dinte se e gjithë vëmendja duhet treguar ndaj vajzës që e kemi afër. Ajo dhe vetëm ajo, të jetë gati gjithmonë epiqendra e mendimeve tona në çdo kohë gjatë bisedave dhe qëndrimit bashkë, pa përrallisur shumë për dashuritë tjera të parealizuara.

***

Ajo atë ditë kishte ardhur në ligjëratat që i mbanin bashkë një herë në javë bashkë të dy grupet e Katedrës së Albanologjisë. Valit s’kishte si të mos i bëhej qejfi. Ermilda jo çdoherë ishte e pranishme në ato ligjërata, sepse studionte edhe në një fakultet tjetër, dhe në fakultetin ku studionte ai dukej rrallë, për t’ia shtuar atij mallin e pritjes dhe mërzinë.

Atë ditë ishte ulur në një nga bankat e mesit bashkë me një shoqe të sajën, ndërsa ai në bankën e parafundit afër murit, në rreshtin afër derës. Profesori trashalluq dhe tullac, me sytë e zgurdulluar dhe të kuq, me siguri nga leximet e shumta, vazhdonte ligjërimin e tij, ndërsa Vali dëgjonte dhe sytë e mendjen i kishte te vajza që ia kishte rrëmbyer zemrën prej dy muajsh.

Pas përfundimit të pjesës së parë të ligjëratës, ajo i bëri me shenjë që të dinin në korridor dhe të tymosnin nga një cigare bashkë.

– Si thua, pjesën e dytë të ligjëratës po e braktisim, të dalim pak në qytet, ta shijojmë këtë ditë të bukur pranvere. Nuk e di si të duket ty, por mua ditët si kjo më grishin të dalë jashtë dhe të eci rrugëve dhe shesheve të qytetit.

– Dakord,- i tha Vali- Por mos të të bëhet ves që ta braktisim ligjëratën sa herë që të jesh e pranishme edhe ti. Ashtu-kështu, mungesa jonë nuk do të bie në sy. Po të mungonin dy Antonët apo dy Shotat, mungesa e tyre do të vërehej menjeherë.

Dy Antonët uleshin gjithmonë në bankën e parë pranë tavolinës së profesorit, ndërsa dy kusherirat nga një fshat i Deçanit, me flokët e bëra gërshet si të heroinës Shote Galica, uleshin në rendin e parë afër derës.

Pasi shëtitën gjatë, dhe me hapa të ngadalshëm, ashtu siç ecin çiftet e dashuruara, shkuan bashkë te Pallati i Rinisë.

Kur e kaluan portën kryesore, iu kujtua titulli i një gazete që e kishte lexuar diku: “Elita te Elida”. Pasi e kaluan tërë holin me shitore dhe lokale në të dy anët, ai i propozoi të hynin në Ëmbëltoren e njohur “Elida”, për t’u freskuar me ndonjë pije.

– Ja ketu i ke të gjithë intelektualët e kryeqytetit brenda xhamave si në akuarium,- i tha kur po kalonin afër xhamave të ëmbëltores së njohur. Ka nga ata që janë specializuar jashtë. Ketu pijnë pijet e tyre të parapëlqyera, hajnë ëmbëlsira dhe thithin duhan me elegancë dhe pamje prej filozofësh dhe intelektualësh modernë. Të rinjtë, veçanërisht studentët i shikojnë me adhurim. Bile njëri nga ata, që hobi e kishte pikturën, kur i publikonte ato, pa qenë fare jashtë, në njërin cep të pikturave e shënonte ndonjë nga emrat e qyteteve europerëndimore.

Pasi ëmbëltorja ishte e stërmbushur me njerëz, nuk kishte vende të lira, vendosën të ngjiteshin shkallët për në tarracën sipër, ku ishte një restaurant i qetë. Brenda kishte shumë pak njerëz, prandaj mund të zgjedhnin tavolina sipas qejfit. U rehatuan në një tavolinë afër mesit, për të biseduar lirshëm, pa drojën se ndonjë kurreshtar të përcillte bisedën e tyre.

Pasi i porositën pijet dhe kamarieri u largua nga ata, Ermilda hoqi xhaketën e lehtë dhe e vendosi mbi shpinën e ndenjëses.

– Si po të duket fustani që e kam veshur sot? – i tha ajo.

-Ky fustan ta thekson edhe më shumë bardhësinë e fytyrës,-  iu përgjigj  ai.

– Hëm, paske shije.

Fustani i llojit tub, ngjyrë hiri të çelët, ia zbukuronte edhe më shumë fytyrën e saj ovale si të perëndeshave antike.

Pas pak kamarieri u solli pijet. Ajo mbushi gotën,  e afroi te buzët,  piu pak dhe pastaj nxori paketën e cigareve nga çanta. Valit i dukej se sa herë pinte duhan ajo bëhej disi më serioze, dukej pak e përhumbur në mendime. 

Vali zgjati dorën e djathtë drejt dorës së saj të majtë,  që e kishte të lirë, dhe filloi t’ia ledhatonte gishtat. Me këtë gjest sikur dëshironte të merrte sadopak nga trishtimi i saj. Fytyra e saj e rrethuar nga tymi i cigares dukej tepër misterioze. Buzët sensuale që hapeshin sa herë që thithte cigaren dhe nxirrte tymin jashtë, sytë e saj që e përpinin si në ditët e para kur shikimet e tyre kryqëzoheshin në rrugë, e sfidonin me forcë në lojën e magjishme të dashurisë.

Besim Hoxha