SHTEGËTIMET E FJALËS

(Panorama e fundit e poezive të librit të 11-të)

LËNDINA E MALLIT

1.

Në mes të ëndërres

e malit të kujtimeve

është kjo lëndinë

e mallit të shpirtit,

pikojnë vitet

zemrën e përvuajtur!

2.

Erërat

me rrebëtmin e kryqëzimeve

përplasen rrotull

në qenien tonë

e llogarisim shpresat

para dimrit të acartë

nëpër mjegullat e bardha

të vjeshtës së fatit,

një pikë drite

me dridhjet e këngës

që e përcëllon

 

ngritet drejtë hapësirës…

 

3.

 

Një peng i kahershëm

me gjërat që prore digjen

për dheun e rritjes

 

dikund

nëpër truallin e dhembjeve

 

të mbanë përherë

lëndinave të mallit

 

pa e shpërlarë damarëve

atë etje të rrallë!…

SENTENCAT E PROVAVE

1.

Një ditë

do të plasë

zemra e trishtë

kur shpirti vlon

 

e mendja rri

me kujdesin amtar

mbi dhembjen,

 

përpiqet t`ua vë

në peshojë të fjalës

rrebticat e kohës.

 

2.

 

Qenia e gjallë

të katër elementet

i kthen në aureolë

 

e të pestin

nuk e zënë

grushtat e viteve

 

sepse

materia përceptohet

vetëm me ato

që i zë vështrimi,

 

prapavija mbetet

e pakapshme-

 

enigmë e përjetshme!

 

3.

 

Cili mund të flasë

me të panjohurën

nëse është i padukshëm,

 

drita e madhe e Dijes

e mbështjellë

tërë njeriun

 

por zbardhet dioptria

aq sa e bardha

të humbë në hapësirë.

 

4.

 

Po të mos ishte

drita

në të gjitha shtresat

 

errësira

do të na përpinte

të gjitha gjërat

 

e nuk do të shkrihej

asnjë materie.

 

5.

 

Sikur ta kishim

në dorë të provave

laboratorin e uneve

 

do të ecte nëpër flakë

e këmbëngultazi

pa frikë

 

qenia e gjallë e meditimeve!

 

6.

 

E si mundet

të shkruhej shpirti

kur nuk është

tabelë e shkrimit,

 

shkëlqen nga jashtë

me aureolat e ngrohta

 

e ndjenjat ia dikton

zemrës sonë!

 

7.

 

E sheh gjithmonë

me sy të ëngjujve

botën e sertë

e të pafundshme,

 

ia dikton

me të butë

dufet e ndjenjave,

 

i pikon mëshira

mes suferinave të ftohta,

 

e kurrë nuk kthehet

dashuria e vërtetë

në zgavrrën e vet

 

apo nuk i bjen

shija

sharmi

arti

e kontura e madhësisë.

 

8.

 

Kur del shpirti

nga qenia e jonë

 

trupi kthehet

në një kufomë kohe

 

kutërbon

qelbësira e pafund

në atmosferën

për rreth,

 

e hapësira trishtohet

nga dhembjet.

 

9.

 

Lum ai

që ia njëh vlerën

atij

që e mbanë gjallë

 

nëpër batica e zbatica

nëpër ngitje

e zbritje

 

atij

që ia vlon mendimet,

 

provat

na dëshmojnë

kalkulimet e fatit!

 

10.

 

Ne jemi

një lëvizje përherë

 

nga materia e dukshme

në materien

e padukshme,

 

prore

ia themi këngës

apo vajit

deri në botët paralele,

 

tragjikomedia

është formë e shprehjes

deri në pamundësi,

 

kurr nuk dëgjohet

zëri i tretur

në botën

e përkohshme…

 

11.

 

Nëse na vlon shpirti

vlojnë gjërat

rreth e rrotull,

 

i ngjajmë kazanit

mbi zjarr

të ndjenjave,

 

përherë e nxjerrim

nga një sentencë,

 

kërkojmë në jetë

vërtetimin

e ardhjes sonë!…

 

 

DISKURSI I ECJEVE

 

1.

 

I lëvizim këmbët

deri në lëndinat e vetmisë

 

të nxjerrim

idhësimin e ditëve

në natyrë

 

e natyra e teptisur

na e hedh

jorganin e mjegullave

 

të na e zë pisk

edhe frymën…

 

2.

 

Diskursi i ecjeve

gjatë krizës së vonë

të Koronës

i kaliron rrebticat

 

përpiqet të na jep

frymëmarrje të lirë

midis qarqit të meditimeve.

 

3.

 

Lëndina e malit

e frymëmarjes së derrave

ia mësyen

shpërfilljes së vet

 

e na i lë provat

e ecjeve tona

deri në pakohësi!…

 

4.

 

E ku ta dija përse

kjo ecje malesh

në kujtesë

e paska edhe një shkarje,

 

disponimi i brishtë

sillet me pahir

deri në këtë lëndinë

 

për të shkundur

morrat

e lëkurës sonë…

 

5.

 

Tani

duhet të ikim

nga ky rrah

malit teposhtë e përpjetë

 

me revoltën tonë

nëpër duar…

 

6.

 

Kush e di

në cilin vend

pushojnë fjalët

 

diskursi

i ecjeve tona

e ka nga një arësye-

 

nuk e mundim dot

krizën e shpirtit!

 

 

PËRDITË

TË VDES NGA PAK

 

1.

 

Pse më ndave

nga mbrojtja e sinqertë

në ato gjyqe të kohës

biri im,

 

përditë më le

të vdes nga pak

me lot të tharë,

 

e askund qetësi!

 

2.

 

Të bredhë

deri te lojërat e lotëve

përtej liqenit të vetmisë

 

aty ku përleshem

ndonjëherë me ty

e kohën time pa ty,

 

brenda kthinave

të paqenura

e paramendoj me vete

fatin e pafatin,

 

si mund të digjesh

si mund të durosh

përafërsisht e ndjej,

 

apo sëmundja e jote

e zemra e viteve

kalërojnë jashtë syve të mi

 

deri në shkatërrim!…

 

3.

 

Kam bindjen

e ilusioneve të mia

se dënohesh me pa të drejtë

deri në përjashtim,

 

informatat e rrejshme

të armiqëve e serbofilëve

i bluajnë

në një mulli fjalësh,

 

e drejtësia

përpëlitet

sikur të vdesë

 

në cepat e kohës!

 

4.

 

Athua

të kanë shtyer djajtë

të veshur si engjuj

 

të rënkosh

për të gjallë

me duhmat e shpirtit

 

e të marrësh inat

me çdonjërin që të do,

 

të mbetesh prore

i dënuar pa ne

 

ashtu si unë

i dënuar pa ju

në kohën e pa kohë-

 

baladë përjashtimesh!…

 

5.

 

Rrepticat e vdekjes

serbo-turqia

apo vetë arabia

të padukshme i hedhin,

 

edhe nëpër ty

e deri në mbytjen tonë

me rrotacion,

 

në vorbullën e kohërave

apo në vrimën e madhe

të pafatit,

 

ndërsa vetë

kërkojnë të rrojnë

me lotët

e gjakun tonë-

 

konglomerat

i gënjeshtrave!…

 

6.

 

Kultura e feve

nuk duhet të ngritet

mbi origjinën

 

e nga kjo gjë

ka lëvizur tërësisht

çështja e përkufizimeve,

 

abstraktja është platformë

e atyre që merren

me teoritë e rrejshme

mbi ne,

 

prandaj unë

duhet të përpëlitem

me vitet që më dridhen

në të dy kohërat

 

e vetminë time t`a vras!…

 

7.

 

Ti nuk e kupton

lojën e atyre që duket

sikur të puthin,

 

ndoshta

kthehesh në tretdhé

i gojuar nëpër dhembjen

e pamatur,

 

për dikend

je apoetozë

 

për një tjetër

baladë e pakryer-

 

fortifikatë askund!…

 

8.

 

Kush guxon

të të ndajë

prej pjellës sate

 

e fëmijët

pa babë t`i lë

tek brenë miza hekur,

 

athua

demokracia direkte

qenka shpërputhje

më të vërtetën

 

apo ndoshta është

jetë e përkoshme

e ilusioneve!…

 

9.

 

Edhe po të marr

bjeshkët mbi kurriz

nuk ma beson

dhembjen për ty,

 

ti je i pari

që të bartja kalistrok

edhe nëpër ëndërra,

 

vdekja ime

nëpër vargje

në çdo dhjetor

më je TI!…

 

 

VIJA E DEGËDISJES

 

1.

 

Më duket

se çdo ditë ma ndryshojnë

lëndinën time të mallit,

 

vi në ndonjë mbrëmje

me shiun

apo dëborën e çmedurisë

 

nëpër truallin e betonuar

plot me mendime të kallura

apo dhembje të shpirtit

 

dhe e gjëj një tjetër

nga pararendja e pikëtakimit.

 

2.

 

Askush

nuk është këndej pari

 

pos ndonjë copë të ëndërres

të vjerrur

nëpër drizat e kohës,

 

gjithmonë

ato janë të befta

 

dalin prej kupës

së mendimeve,

 

papritur

ia shkrepin më tutje

dënesjes së pafund-

 

vija e hollë është

e dridhen

regëtimat e shpirtit!…

 

3.

 

Më largë

sa e dyta ikje

përtej liqenit të lotëve

 

është ikja ime

nën urën e mllefit

 

kur të gjithë djajt

i kam lënë

të zhytur nëpër ujë!…

 

4.

 

Se si ndjehem

nuk u intereson specieve

që ndoshta

më afrohen

 

të vjedhin

suferinave të fatit

si të padukshme

 

e kullotin

kurreshtinë e tyre

nëpër etapa,

 

ato nuk ngjajnë

me ditën e merzitshme

që e bluaj kohën!

 

5.

 

Edhe ashtu

nuk kemi shumë punë

në këtë mal të dhembjes,

 

a e dini

rrugën nuk e kam

të humbur shpresash,

 

por degëdisem

në fluturimin e yjeve!…

 

 

OFSHAMË SHPIRTI

 

 

Edhe dy-tre rrjeshta

sa për fund

të kësaj dhembje

 

të dhënë prej unit

edhe në mesin

e kapakëve të kohës,

 

nuk përfundon këngëtimi

as pas kësaj rreshje

të fijeve të kuptimit,

 

ka prap përpjekje

t`i paketojmë mendimet

në stile të ndryshme,

 

është fjalë e peshuar

në librin e zemrës,

 

e nuk mund të themi

se po ndahemi

pa këngë,

 

fundi merret si fillim

e çdo fillim

e ka nga një fund-

 

ofshamë shpirti!…