“”””””””””””””””””””””””””””””””
Koha dhe pagesa e saj
Në rrjedhën e një lumi i ulur pëmbi gur
Priste ai të shihte kush do të kalonte në rrymën e ujit që zbriste me vrull
Dikur- ndoshta për mënyrën e tij të veshjes
Jasht rrethit shoqëror e kishin lënë
Ai i pa ato që rrëshqisnin me gjithë botën e tyre të gjykimeve
Në kërkim të shpëtimit të kotë
Kur për të çmendur e quanin dhe në izolim e lanë .në përçmim e në vetmi
Ai në një mënyr mbijetese shkruante çdo mbresë, çdo fyerje e kujtim
Por dhe shumë plane, gëzime e përvoja domethënëse për ti lënë ato trashëgim
Si për çudi ato njerëz në atë lum që quhej jetë
Nuk po notonin
Por ishin kufomat e rrethanave pa shpëtim
Ai sikur nuk u ndje mir kur dhimje pa
Do të kishte dasht që dhe kësaj here të ishte ai i vetmi duke qa
Pra mos gjyko dikë
Zemrën pa ja pa
Respektoje të ndryshmin
E jetën e përditshme me të ndaj.
“””””””””””””””””””””””””””
Shkëmbi dhe dallgët
Vallëzonin dallgët rreth shkëmbit madhështor
I pa lëkundur qëndronte ai mes tyre ashtu i heshtur e pa fjalë
Por valët vazhdonin ta ngacmonin me ledhatime
Herë e përkëdhelnin qetë e me psherëtime
Herë e përqafonin me egërsi
Përgjigje atyre ti kthente
E indiferent asaj dashurie mos i rri
Edhe se nuk donte tu dorëzonte shkëmbi
Filloj të bashkëpunoj
Buzët e tij me dallgët limoj
Ishte e pa mundur të mos u dashuronin
Se gjithë jetën në pranin e njëri tjetrit do të
qëndronin
Shkëmbi ishte i fortë, e i ngurtë
Por dallga e detit me shkumën e saj të bardhë e të butë
Puthte e ledhatonte lëkurën e tij të lashtë duke e kthyer në një partner ideal e kuptimplotë
Dhe kur dashuria lind midis dy elementëve në bashkëpunim
Ajo trasformohet në një lidhje të përkryer
E për jetë ska mbarim.