Fabul: MIUSHI DHE TË TJERËT
Ketrit i erdhi për darkë,
Miku i tij,një ketër plakë.
Bënë sa bënë muhabet,
Dhe hëngrën për qejf të vet.
Ketri mik u shpreh pas pak:
– Shyqyr që u mblodhëm tok!
Tha një mi:-Tek hëngre ,në atë pjatë,
Mbrëmë hëngri një maçok.
– Se çfarë flet dhe ti se di ,
Një miush i vogël foli:
– S’hëngri maçok dhe as mi,
Por hëngri një qen gjitoni.
“”””””””””””””””””””””
EPITAFE
NJË ISH DEMBELI
Bëri si bëri ai një jetë,
Dhe tani që ka ikur përgjithnjë i shkreti.
Tani e kupton dhe ai vet,
Që me punën se panë njeri- tjetrin.
NJË ISH SERVILI
Që s’i more leje shefit,
Kot të futën frikën.
Se ti bashkë me të,
Në një kohë ikët.
NJË ISH BUROKRATEJE
Në zyra e shtyve jetën sa ike,
Të zbrisje s’kishe gjas.
Veç të mbeti merak për një karrike,
Që s’e more pas.
“”””””””””””””””””””
DO SHIHEMI PËRSËRI
Shoh pak njerëz ndanë udhës,
Ndaloj ndonjë të njohuri ti flas.
Një fatorino thërret:Durrës,Durrës,
Ndonjë tjetër më ndjek nga pas.
Fatorinot në dukje,të butë,
Që s’dinë të përshëndesin.
Njeri më thotë,mos jeni për Pukë?
Gati për Vlorë thotë tjetri.
Mes zhurrmave të njerëzve humba,
Përpara fatorinove që s’përshëndesin, rri.
Eh,ndonjë të njohuri si s’munda!
Ti thoshja do shihemi përsëri.
Autobuzë luksozë ardhur nga linjat,si erë,
Me tabela qytetesh në xhame.
Fatorinot prapë lëshojnë klithma pandërprerë,
Që ndizen e shuhen si zjarre.
“””””””””””””””””””””””””””
Epigrame
MENDIME
Shumë herë ti diskuton hapur,
Se ua ke marrë dorën mirë.
Për punën mendime s’ke patur,
Por për kohën e lirë.
KUR TË BËNIN VËREJTJE
Kur flisnin mirë për ty,
S’dije si tjua shpërbleje të mirën.
Po kur ndonjë të bënte vërejtje në sy,
Menjëherë i ktheje shpinën.
INDIFERENTI
Ç’u fol në mbledhje ,gjë s’dije,
S’dije ç’të përgjigjeshe ,o qyqar!
Kur dole jashtë,me kureshtje i shihje,
Se brënda një sy gjumë kishe marrë.
NJË POETI
