Kur humb babanë, ke humbur një pjesë të trupit tënd, por jo dashurinë për të në zemër. Ke humbur jastikun ku mbështesje kokën e lodhur nga problemet. Ke humbur dorën që të mbante në vegjëli të mos rrëzoheshe dhe në rini dorën që ecte me ty në cdo hap të rëndësishëm të jetës.
Kur humb babanë, ke humbur shokun më sakrifikues për ty, ke humbur kandilin e këshillave që me të ecje në rrugët e errëta të jetës. Ke humbur zërin e dashur për ty, fytyrën që në çdo çast të shprehte dashuri dhe mëshirë.
Kur humb babanë, ndjehesh i frikësuar, i vetmuar, sepse muri ku t’i mbështeteshe dhe mbroheshe tashmë është rrëzuar. Ke humbur edhe shakatë edhe bisedat e këndshme që të gëzonin dikur. Ke humbur njeriun që vazhdonte të sillej si një shërbëtor me ty
Kur e humb babanë…fatkeqësisht do të të shoqërojë vetëm një gjë, malli për të.
Mallin për kollën e tij, hapat në shkallë që tregonin se ai po vjen në shtëpi. Mallin për erën e tij, për duart e lodhura për ty, për ballin e rrudhur nga vitet por edhe mërzitjet që i kemi dhënë.
“””””””””””””””
PO VDES BREZI I HEKURT, PËR T’I LËNË VEND BREZIT TË KRISTALTË.
Ishte brezi që, pa studiuar kurrë, edukoi fëmijët e vet. Ai që pavarësisht mungesës së gjithçkaje, nuk lejoi kurrë të mungojë esencialja në shtëpi.
Brezi që u mësoi fëmijëve vlerat, duke filluar nga Dashuria dhe Respekti.
Ata që mund të jetonin pa luks, pa u ndjerë të frustruar, po vdesin.
Ata që punuan në moshë shumë të re dhe na mësuan vlerën e gjërave, jo çmimin e tyre.
Po vdesin ata që kanë kaluar një mijë vështirësi dhe, pa u dorëzuar kurrë, na kanë mësuar si të jetojmë me dinjitet.Ata që pas një jete me sakrifica dhe mundime largohen me duar të rrudhura, por me ballin lartë.
Brezi që na mësoi të jetojmë pa frikë po vdes.
Brezi që na dha jetë po vdes.
