DASËM MORTI
Ajo…hireplotë ,
zambak i bardhë
simbol pafajësie ,
n’kraharor…
zemra helm e pikë
mes ngërçesh pulson ,
dashuri mohuar
kjo skllave pa zinxhirë ,
në fatin e caktuar
sot nuse po shkon .
Qënien burgosur
mes kthetrash zakoni ,
klith ndjenjë e përbaltur ,
tej klithma humb ,
ajo…
fantazmë e gjallë
endur si somnambul ,
plasur…
thërmuar si qelq ,
mes haresë vrastare
e rënë përfund .
Mbi gjurmën e lotit
ecën marruar ,
në vdekjen e saj
hyjnore…
princeshë ,
dhimbjesh
mbledhur grusht ,
e velin nxiruar ,
dhe dielli lotuar
fshin syrin pas resh .
Ja vranë gëzimin
këngët fëmijërore ,
dëshirat ja zhubravitën ,
ja flakën në erë ,
të dlirtën lumturi
me qefin ja varrosën ,
e shpirti u bë flutur ,
e përpëlitet si i mjerë .
Kjo dasëm morti
ja vrau dashurinë ,
e sot syrgjynosur…
vet’helmuar
në lotë të gjakut ,
pikon strehë e zemrës
brengash të pathëna ,
e ëndrrat u shuan
atje….
përtej pragut .
Donika Stasa
“”””””””””””””””
VAJZËRI
Mbi faqe të purpurta
përkëdhelur flladesh ,
e buzë të ëndërrta
puthjesh munguar ,
shkrirë magjishëm
e kuqja qershi ,
shtatin përkundur
në zgjime pranverërash ,
dhe hëna marroset,
dhe dielli ka zili .
Dhe sytë ëngjëllorë
të thellë si deti ,
përkunden
nën harkun e zi ,
të vjedhur nga nata
ashtu gjithë lezet …
lastar i harlisur
përherë moj vajzëri ,
thesar i pazbuluar
ti mjalti në hoje ,
që me dritë e ngjyra
çdo stine i jep jetë…
Donika Stasa.
“”””””””””””””””””
STREHË…
Vetmia sonte…
sundon n’skuta shpirti ,
gjumi arratisur…
e në ç‘të panjohura
ka shkuar s’e di ,
ndoshta nëpër natë
një rrugë po kërkon ,
a shtegun e mallit
ku të shfaqesh ti .
E rëndë kjo perde
n’dritare qëndruar ,
te lodron mes yjesh…
zërin e hënës
të dëgjoj s’lejon ,
por ajo dritëruar
ëmbël derdh ca rreze ,
e bulëz e gëzimit
qerpikëve zë pikon .
Me hënën biseduar
der në agun e ri ,
dhe nata e çalë
fshehur mbi re ,
mbi tokë si ëndërr
zbret mëngjes i bardhë ,
e zemra e pagjumë…
te dita e rilindur
sërish gjeti strehë ..
