MËNGJESE…TINGUJ SHPRESE.
Me mëngën e çjerrë
fshin syrin e vesitur hëna ,
e velin e arnosur
duke ikur tërheq zvarrë ,
e ashtu shkujdesur…
udhë i hap diellit
të ndrijë për merak ,
ca yje të harruar
tinëzisht struken reve ,
kur agu i praruar
nis e hap shtigjet ,
për njerëzinë e përgjumur
në botën e pa cak .
Në prehër të tokës
e magjishme ulet dita ,
zbritur me flatra ëngjëjsh
nga qiej mrekullish ,
mbi shigjeta diellore
kalëron si ëndërr e bukur ,
dhe gjithësia qeshet
në petk lumturish .
E jeta rinis
maratonën shekullore ,
me pishtarë gëzimi
në zemra qëndruar ,
dhe shpirtrave çelin
lastarë dashurie ,
se gongu i pragditës…
dhe honet e përgjumur
me tinguj shprese
sërish i ka zgjuar…
Donika Stasa.11 Shtator.
“”””””””””””””””””””””””””””””
TI MUNDESH..
Ti mundesh vajzë !
Mundesh që mbi tokë
me buzëqeshje hyjnore ,
diellin e prushtë
në gjoks tja ulësh ditës ,
mundesh …
që atë piskamë
që mbyt brenda vetes ,
ta lësh të lirē
të marr frymë ,
ti japësh zë
nga zëri i shpirtit ,
mundesh që dëshirat
mos ti nëpërkëmbësh ,
dhe pse plagët
të kullojnë në shekuj ,
e melhem t’ju hedhësh
vetë shpirtin tënd .
Në rrugët plot gjemba
fatet na u ndanë ,
por në këtë botë të trazuar
ti mundesh…
për më tepër oksigjen
vetes ti bësh vend ,
ndaj mbi lotin e përgjakur
mos hidh hapin që rënkon ,
askush s’e meriton
trishtimin n’sytë e tu ,
as dhimbjen që rrokulliset
si ortek brenda teje ,
e skutave të shpirtit
turravrapin ndalon .
Shkundja brengën vetvetes ,
dhe zemrën përkunde
në djep gëzimi ,
se jeta është e shkurtër…
e në luhatje mëdyshjesh
s’ka kohë të qëndrojë ,
ndaj rrëmbeja frerët
e ritmin mos ndalo ,
se shqipes nuk mundet
t’ja kushtëzojnë lirinë ,
ndaj dhe mes mjegullash
gjej forcë e fluturo .
Ti mundesh…
se në qeliza të flenë
veç ëndrra të bukura ,
ndaj jepi shpresë qënies
mbi plagë të rrish zgjuar ,
zinxhirët…
me dhëmbë këputja fatit ,
se fatin tënd
si flamur të bardhë ,
mundesh që drejt qiejve
ta shpalosësh me duar .
Donika Stasa.01.Shtator.