Drita Islami

Ja ku janë këtu , të heshtur , pritëse , Nuk shtuhen , nuk kërkojnë t’i marrin , nuk flasin për veten . Të duken si të zhytura në gjumë , të tulatura , qëndrojnë në rresht nëpër raftet e puthitur pas mureve , por emri i secilit të sheh , ta bënë me sy , të Josh, siç të sheh e të thërret t’i afrohesh dritares së hapur . Kur rrëshqet sytë nëpër fundet e tyre , të kthyer nga ne , kur I prek me dorë , nuk ndihen , nuk bëzajnë , as nuk të shohin me përgjërim , nuk shkëputen vrulltas nga vendi ku janë për të të ngecur ndër duar. Ata presim durimtarë , pa u ndier , presin që t’i marrësh e t’i hapësh ti vetë , me dorën tende, veç si i merr , dinë ata si e shpalosin veten . Në fillim i sheh në heshtje , heshtja mbretëron brenda dhe jashtë nesh . Ja tek vendose , më në fund , ta marrësh ndër duar njërin , në mbrëmje , se i ke larguar nga vetja telashet ditore i përkushtohesh leximit , por dhe në mëngjes , kur zgjohesh pas ëndrrave që pe nē gjumë . i nanurisur nga harmonia e rreshtave , ta ka ënda të ëndërrosh , lexon e lexon i zhytur deri në vetëharresë . Pasi e lë librin e lexuar në vendin e vet në raft , përsëri kullot sytë në mbishkrimet e larme që tregojnë titujt , kurse librat prezin , kurdoherë durimtare , të heshtura , si skllav të bindur presin , kurdoherë durimtare ,

të heshtura , si skllav të bindur presin zotin e tyre , presin të sigurta në forcën që kanē , ndonëse i sheh të përulura në pritje tē fatit , të pushtuara nga shpresa se zgjedhja do të bjerë mbi tē . Dhe kur gishtat e tu , si të ledhatonin tastjerēn e pianos , kalojnë nëpër secilën prej tyre , të rreshtuara në raft , pastaj ndalen në njërin dhe e veçojnë nga librat e tjerē , vë re si mbështetet me ledhatim pas dorës që e prek , duket sikur të falënderon që e veçove nga simotrat . Gjithmonë të heshtura dhe të përkora , të ofrojnē faqet e zbardhëllimta dhe njëlloj si violent misterioze , që i kanë të ngërthyer në harqet të gjithë tingujt dhe kumbimet toksore, presin t’i lexosh për të përfituar dije dhe kënaqësi .dhe ja , zë e lexon librin e zgjedhur , por vë re që nuk ishte libri që të interesonte në çastin e dhënë , e lë aty ku ishte libri që të interesonte çastin e dhënë , e lë aty ku ishte , e kalon shikimin tek të tjerët , më në fund , has librin që të duhet , zë e lexon shtang i përpirë nga ajo që sheh , vë re si shkrihet në një frymëmarrja jote me atë të dikujt tjetër , të pa dukshëm , të duket sikur ke pranë gruan që dashuron . Kur e çon te llampa librin që lumturove me zgjedhjen tende , vë re sikur përndritet nga një dritë e bredshme . Ja dhe magjia: nga ret puplore , efemere përvidhet , e mbushur me fshehtësi , fantazmagoria dhe ndjenjat e tua i përpin largësia e pafund .

Diku pranë dëgjohet tiktaku i orës. Por koha që rrëshqet e padukshme dhe e mbushur me kënaqësinë nga leximi nuk matet me tiktakun e orës , ka një tjetër masë . Ja, përpara ke librat , që janë endur në shekuj , egzistojnë shumë më përpara se buzët tona të shqiptonin titujt e tyre , por ja tek janë dhe ata më të rinjtë , ka që vetëm dje e panë dritën e botimit , por njëlloj flasin dhe tregojnë , njëlloj bëlbëzojnë në gjuhën magjike , njëlloj e bëjnë kraharorin tonë të ngrihet e të ulet vrullshëm . Vërtetë që të emocionojnë , po aq dhe të qetësojnë , janë mendjeprishës të mëdhenj librat , por janë po aq balsam për shpirtrat kërkimtarē dhe tē dashuruar pas dijeve . Pa e vënë re as vetë , zhytesh në leximin e tyre , shpirtin ta mbulon qetësia , mendja të priret nga soditja dhe përvetësimi i asaj që të intereson , mban vesh melodinë e rreshtave , njihesh me botën pêrtej botës .

Ku jeni o çaste të kulluar e të lakmuar , që na largoni nga telashet dhe brengat e përditshme ! Ku jeni o libra , miq të heshtur e të bindur tē njerëzimit , bashkëudhëtarë të pandashëm tē njeriut !

Në ditët e zymta të vetmisë shpirtërore , në spitale dhe në kazerma , në burgje dhe në çaste jete të sikletshme , kudo ju jeni , në krye të detyrës, kurdoherë ju dhuroni njerëzve ëndërrime , luani rolin e qetësuesit të pashoq në raste fatkeqëssh dhe hidhërimesh ! Ngjani me magnetët e përkorë të qiellit , gjithmonë tërhiqeni nga vetja shpirtërat e plogështuar nga hallet dhe telashet e përditshme , I thither në gjeneratoren tuaj dhe ua lartësoni shpirtërat . Keni aftësinë e mrekullueshme për ta davaritur çdo re të zezë në qiellin e fateve të njeriut .

O pjesëza tē pafundësisë ! Kurdoherë prisni të rreshtuara në raftet e mbështetur pas mureve . Kudoherë modestë dhe kokëulur prisni që të vinē t’ju marrin . Por me t’ju prekur dora e njeriut , zemra e ti ju përpin dhe ngazëllehet , si qere e zjarrtë hynore e lartēsoni shpirtin e njeriut , e nxirrni nga ngushtica e rëndomësisë , e çoni drejt hapsirave tē amëshuara të pērjetësisë .

,