…MOJ DRENUSHË!
Me hap të shpejtë vrapoje,moj drenushë.
Ç’aromë,manushaqe,të vinte ajo gushë !
Gjithë fushë e gjërë,mban erë trëndafili.
Aromën e drenushës, së zbritur nga pylli!
Ndalu moj drenushë, të të them një fjalë.
Mos u tremb nga unë,se jam goxha djalë!
Të të shoh pakë sytë moj,të kaltër si deti.
Në sytë e tu drenushë,mbytem unë poeti !
Të të shoh pak qafën,drenushë,sorkadhe.
Si zanë,zbritur nga mali,si një shtojzovalle.
Të shoh moj vetullën tënde,si një parabolë.
Lermë pakëz të ndjej,si gufon beli yt i hollë!
Drenushë moj,gjinj fryrë,si pjepër e bostan.
Lermë pak ti prek me dorë,tu bëfsha kurban!
Ah,moj dy faqet e tua,porsi mollë starkinge.
Herë më dukesh,drenushë,herë porsi xhinde!
Ah moj,këto dy buzët e tua,ngyer mjaltëzuar.
Të ti puth,me mall të shpirtit,djegur përvëluar!
Balli yt,posi sedef,në të do të shkruaj poezinë.
Ti o drenushë mali,mos ma refuzo dashurinë!
Oh,ç’këmbë që ke,si shishe me ujë të kulluar.
Asnjëherë,nuk u lodhe,gjithënjë duke vrapuar.
Kofshë,bel,dhe të tjera,do ti kem unë ngahera.
Nuse do të marr në shtëpi,sa të vijë pranvera!
