PRITJA
Kur zhgenjimi te mbulon shpatullat
, acari te therr deri ne eshter,
kur malli te bluan aq imet ne therrmija,
me gjak punon mulliri ne zemer.
Kur mugetires se shpirtit si gjethe bie,
mjegulles se vetmise permes i kalon
kur shpresen ta thyejne pasqyres se endrres,
copat i mbledh e veten rinderton.
Por ajo, qe te vret ngadale embel,
te kripezon ne etje e s’mund t’i zesh bese,
eshte pritja, kur zvarre ta merr shpirtin,
lodhje e cfilitur, qe sdi ku te hedh.
Te kafshon e copat t’i le ne duar,
as t’i pertypesh pritja nuk te lejon,
sofren plot, vaktet t’i mban shtruar,
me ushqim te fresket, qe te helmon.
Ne uri te ben grusht te afrosh largesite,
ne etje per nje pike uje te rrezon si gjethe,
ne lutje te genjen bashke me Perendite,
ne heshtje te bertet te grindesh me vete.
I shtegton shpirtit ne pritje pafund,
ardhje te merguara te zemres ne pritje, ikje te ardhura te besimit pritjen shkund, pritja esht’ tinezare s’ka vdekje vec lindje.
Ne ngulfatje gelltit sheqerpikant pritjen,
zemren ta kullon, shpirtin ta ben fertele, puthadoras te terheq, te shkelmon ne zvarritje, shpresen ta paketon me dhimbjen kordele.
16/10/2017 Vellimi poetik “Fuqia e tokes” Copyright© 2017 Ela Zdrava
