Agoi
Agoi mëngjesi duke e veshur,
me pelerin qiellin e heshtur,
duke qëndisur me fije ari,,
të kthjelltit qiell një kryq i fali.
Aty ky shpirti shkon përgjërohet ,
aty falet, aty pendohet,
aty gjen forcë për tu ringritur,
kur bje në gurë e drurë pa pritur.
Sa prej qerpikut të një rreze,
ndrin diamanti i një pik vese,
ose e sheh duke shkëputur ,
si nje rrubinë syrit të bukur.
Sa po e grisë të zezën natë,.
me zjarr të shpirtit rrezet e artë,
shfaqen liqenit duke lodruar,
mjelmat e bardha mjelmat e urta.
Për mbi kodrin pak sa i ndrojtur,
nis të shijoj magjitë e tokës,,
tek prek me rreze c”do skut të errët,
dehet me zjarrë rrugës tek ecen.
Në për burime.. lumej… liqene,
buzet i zhytë sa herë ndjen etje,
nga lodhje rrugës nga pluhuri ditës,
lahet në mbrëmje në det’ të kripës.