Eljaz Salja

Tek dera e dyqanit të gruas ndigjoj një zë gruaja : O zoja e shpisë.E përsëriti dy a tri herë,e meqë s’ju përgjigj kush,filloi fiu-fiu të fishkullojë.

Në distancë pashë.Ishte një grua rreth të 30-jetave.

Prap vazhdonte: O zoja e shpisë e fiu-fiu fishkullonte.

U paraqita dhe e pyeta:Urdhëro,ç’mund t’ju shërbej?

Ku asht zoja e shpisë? pyeti.

Ka dalë-i thashë

Po,kur vjen? pyeti.

S’e di,i thashë,mvaret kur kryen punë.

Po,a mund të shërbej unë? E pyeta.

Jo,tha,se m’ka premtu me m’falë do rroba fmishë dhe në ikje e sipër më tha:

ADIO,ÇAO!

Mbeta i shtangur dhe i zhgënjyer dhe,ashtu pa zë,fillova të flas me vehte:

I mjeri shqiptar ç’po vuan; e mjera gjuha shqipe n’gojen e kujt ka mbetur.

PËRDITË VEÇ DHUNOHET.