SAMIU dhe UNË…!?
U rritëm bashkë,me të mirat dhe të kqijat; u shkolluam bashkë e punuam bashkë.
Nuk u pasuruam kurrë,por jetuam bukur,me pak e sak dhe shumë të lumtur.Kurr nuk na teproi,por as nuk na mungoi.
Shkonim në punë me gëzim,se aty mes kolektivit gjenim lumtunin.Debatonim e “grindeshim” në punë e sipër,por asnjëherë s’kishim frikë njeri tjetrin,sepse mendja e zemra jonë nuk punonte kundër shokut e mikut.Edhe nëse ndonjeri guxonte,përjashtonte vehten në përballje.
Shkonim në punë pasi kishim ushqyer fëmijët,u varnim në qafë çelësin e shtëpisë dhe i kishim 100% të sigurtë.
Kështu jetuam ne në “diktaturë” ku ligji,i mirë apo i keq,jeten tënde dhe të fëmijëve ta garantonte.
E shembëm ” diktaturen” e shumë mirë bëmë,se kërkuam lirinë,demokracinë.E ç’gjetem? Belanë,një diktaturë më injorante e kriminele.Edhe atë pak liri,që kishim,na e mohuan dhe vazhdojnë.
Dy liri fituam:
1.Lirinë e ikjes e braktisjes së vendit tënd kaq të begatë,zhyt e mbyt nëpër dete e male dhe mbushëm burgjet e Europës,se nuk na dilnin tonët.
2.Lirinë e fjalës:fol sa të duash,shajë sa t’mundesh,se s’po ta varë kush.Edhe më injoranti,që është kambur me pislleqe,të thotë:Akoma keni mbetë komunistë.E kush?Një i pa ditur,që s’ka idenë e konceptit komunist apo demokrat,që mund të jetë ish komunist, birë apo nip komunisti,të burgosur për pislleqet e tijë; ka marrë ca lekë si i persekutuar dhe na është bërë demokrat.
E unë e Samia dhe shumë si ne, çamë boren me fizikun e rinisë për të mësuar dhe edukuar fëmijët e malësorëve,që shumë e kishin andërruar.E nuk u bëmë kurrë pishman,se kryem një detyrë shumë të shenjtë.
Por jemi të zhgënjyer,se nuk gjetëm ç’prisnim dhe po vuajmë moralisht dhe ekonomikisht.
– Moralisht,kur shohim se si realizohet mësimi dhe edukimi sot në “demokraci”
Mësuesi dhunon nxënësin dhe nxënësi mësuesin; mësuesi s’e ka punën të garantuar; prindi s’e ka fëmijen të sigurtë.
Ekonomikisht.Mbas një jete punë,shpërblehemi sa për bukë goje,për mbijetesë.E politikanët e këtyre 30 viteve shkërdhatokraci,në emër të demokracisë,pasurohen e pasurohen pa dã.
Këtë bisedë bëmë sot me Saminë dhe e përfunduam me një thënie të Migjenit:
“Po unë kur do të qesh,apo kur të vdes”
