Me ndodhi sot ne zyre:

Me pyeten sot: -” Si eshte e mundur qe gjithmone rrin duke qeshur ? A nuk ka asgje ne jete qe te shqeteson? ” Ngrita koken, vura buzeqeshjen ne fytyre, perseri buzeqeshjen dmth, dhe iu ktheva: -” Ke pas ndonjehere shqetesime dhe gjera qe te kane merzitur ne jete? -Pa nje pa dy me tha: – Shume shpesh. -Ia ke thene njeriu kete ? -Po -Dhe te kane zgjidh pune ? -Uli koken dhe mu perrgjigj:- Jo Atehere a e kuptove pse une jam e qeshur gjithmone ? Edhe un kam probleme e shqetesime, ndoshta jam e copetuar perbrenda, ndoshta ndonjehere edhe dua te qaj shume por ama te gjitha keto i kam perbrenda, ashtu sic te thash, perbrenda e dashur, ne zemer ne shpirt, ne… ku ta di une, ne ate gje qe ndodhet poshte kesaj lekure te holle. Sa here qe dal nga shtepia, te gjitha merzite i le atje, marr me vete vetem buzeqeshjen, sepse askush nuk ka nevoje per turite e mia te varura, askush nuk e ka per detyre te duroje hallet e mia. Prandaj buzeqesh se te ben mire ty ! Me beso, askujt nuk i interesojne hallet e tua pervec teje. E trullosur, por e qarte, u largua dhe me e cuditshmja, me nje buzeqeshje ne fytyre.

“””””””””””””””””””””””

.të gjithë ne presim të ndodhë dicka e pazakontë. Dicka shpërthyese, që do të sjellë magjishëm dritë edhe shpresë në grinë e jetës sonë…Nuk e dimë cfarë është dhe as duam ta dimë: mjafton që na emocionon me misterin e saj… mjafton ndjesia profetike e pritjes, që kjo gjë një ditë mund të vijë.. Shpesh është si të shpresosh të bjerë shi nën qiellin pa re dhe përvëlues të një shkretërtire; Ja një postulat i përzotshëm: shpresat lindin prej dëshirave dhe nevojave tona më të mëdha- prandaj janë të pamposhtura! Nuk ka rëndësi nëse ndodh, sepse zakonisht nuk ndodh; rëndësi ka që ne i japim frymë iluzionit dhe presim; në cdo kohë ne presim të shpërthejë një furtunë, shkulm e flakë, që do të ndryshojë jetën tonë; në mos të ndryshojë jetën tonë, të shuajë e fshijë dhe marë me vete të paktën cdo kujtim e mbeturinë që nxin, të së shkuarës…