KUR DIKUSH T’I FAL KRAHËT
Që nga fëmijëria, qëkur i mësova shkronjat e alfabetit tonë të shenjtë, unë shkruaja fshehurazi nga ndonjë varg. Ishte fshehurazi sepse mendoja që të tjerët do të më përqeshnin për shkrimet e mia. As prindërve nuk kisha guxim t’u tregoja. I mbaja sekret në sirtarin tim në një skutë të dhomës ku i mbaja edhe kukullat e fëmijërisë dhe askujt nuk do t’i shkonte mendja se aty fshiheshin ëndrrat e mia.
Kur dola në klasë të gjashtë, shkruaja ndonjë ese, ndonjë shkrim në orën e gjuhës shqipe dhe këtë e vërejti mësuesja ime, Flora Peci. Meqenëse mësuesja ime Florë është edhe shkrimtare, nuk e pata vështirë t’ia hap edhe sirtarin tim e që ajo e priti me admirim.Mësuesja që m’i realizoi ëndrrat. Nuk ka ajo egoizëm, jo. Biesdoi me prindërit e mi dhe pas mirënjohjes e falënderimit të prindërve të mi, mësuesja Florë filloi të më motivojë më ëmbëlsinë e saj të pashoqe që unë të thur ende vargje. Nuk ishte e lehtë se mësuesja ishte shumë strikte në këtë aspekt dhe nuk më linte të gaboja. Ishte i vështirë vetëm fillimi se unë mendoja se nuk do t’ia dilja, por këmbëngulësia e saj, mirëkuptimi, durimi, më dhanë krah.
Unë merrja pjesë në aktivitete të ndryshme letrare , kuptohet me mësuesen time që i jam mirënjohëse përjetësisht dhe e fitova vetëbesimin se mund t’ia dal. Bashkë shkuam në shumë vende: Prishtinë, Prekaz, Pejë, Tiranë ku edhe m’u përurua libri im i parë “ Shkruaj me shkop magjik” dhe këtë shkop m zbuloi mësuesja ime, të cilës i jam mirënjohëse përjetësisht.Në sytë e mësueses Florë shoh dashurinë e çiltër, bardhësinë e zemrës dhe librin tim të parë. Ajo m’i dha krahët dhe më bëri që unë ta ndjej fjalën e bukur të miqve tiranas e mirditorë rreth librit tim.
Përjetësisht mirënjohëse.
Erona Mehmeti
