UDHA PËRBALLË DIELLIT
Nata s’është jona, bijtë e mi.
Është e hajnit, hasmit dhe e gjakësit.
Nata s’ështē jona.
Nata nuk ka këmbë, bijtë e mi.
Zvarritet si gjarpri.
Tinzare dhe e frikshme si gjarpri.
Nata s’është jona.
Në se kam ecur ndonjëherē në errësirë,
zvarritjen e natës kam përgjuar
të mos m’i hante njerëzit e mirë. *
Nderi fare pak trashëgon pasuri.
Po ju lë emrin tim
si pasaportë,
që e shkrova me mundim
shkronjë pas shkronje,
ditë për ditē e mot më mot,
që të ecni përballë diellit
në udhët e botës.
“””””””””””””””””””””
NJË KUJTIM
Me poetin e Kosovës dhe të shqiptarisë, të thjeshtin dhe famëmadhin Ali Podrimja, më 30. 11. 2007, në festivalin poetik të Tetovës.
Ndërsa i jepja librin tim poetik “Harlisje”, i thashë:
– Në se do tē gjeni pak kohë…
– Unë i lexoj librat që më japin,- tha. – Mbrëmë lexova një libër që më dha dikush.
E shfletoi kalimthi librin, pastaj u ndal nē faqen ku ishte kjo poezi e shkurtër:
LUTJE NË PRAG PLEQËRIE
Bëmë, o Zot,
në pleqëri,
burim të lashtë
ku rrjedh ujë i ri!
-Kjo ka kuptim filozofik, – tha.
Kuptohet si u ndjeva.
Ky qe takimi im i parë dhe i fundit me Ali Podrimen.
