Poezi diellore nga poetja Fitore Haklaj-Zvicer
FITO DIELL..
Atë diell që nuk e pata kurrë
Në atë breg e në ato lumë
Diell i mjeri diell ku mbete ti
Pse s’të pata kurrë në gji
Nuk të preka kurrë më dorë
Nuk të pashë kurrë më sy
Nuk të ndjeva kurr në zemër
Nuk të mora kurr në shpirt
Ah diell i mjeri ti
Ti nuk shkon aty ku duhësh
Shkon në vend të gabuar
Aty ku nuk të meritojnë ty
Nuk ka asgjë më bukur
Kur hallin ta dimë ty
Ke rrespekt e harmoni
Kur në mes je edhe ti dashni
Diell të dua ty
Mos harro që jam këtu
Të pres
Kur zemrën të ma rrëmbesh
Të mbytëm brenda teje
Të ëndërroj bashkë me ty
Dua të qajë
E të buzëqeshi
Për çdo ditë
Dhe nëtë të gjata
E të them veç mirë u pafshim
DLIELL U BËSHA
Sa fjalë e ëmbël fjala diell
Kur e thua edhe shpirti dridh
Aty ku dashuria nuk ka as kufi
Diell ju dy dritat e syve të mi
Dashuri për ty nëna ime e shtrenjtë
Nuk ka asgjë më të bukur se ti
Edhe ai gur i madh afër teje
Nuk është tjetrër përpos diell
Ju motra e vllezër në zemrën time
Dashuri qe lind bashkë e nuk vdes kurrë
Një dashuri e pastër në venat tona
Nuk ka si me ty vllazëria o diell
Ju shoqe e shokë të rrugës sime
Kur kalova nepër fusha a male
Edhe atëherë kur isha në detin e bukur
Dashuria e juaj gjithmonë wshtw në librin tim
Ju engjëj të bukur ku do që jeni
Mbesa e nipa nëpër botë të ndarë
Një gjë e bukur na lidhë gjithmonë
Dashuria që kam për ju kurrë nuk na ndanë
Sa shumē vargje që lidhë dashuria
Është drita është dielli,është hëna e deti
Ku është dashuria është vetë jeta
Nuk ka vend për fjalë as për vepra tjera
Dashuria është lule e bukur
Shikoje me kujdes e më durim
Edhe nga një lule e thatë në vazon e vetë
Dashuria ndaj sajë çelë lule në pranverë
Dashuro fëmiun që luan në oborr
Dashuro plakun që nga ulësa nuk zgjohet
Dashuro rrugët e mbushura më baltë
Dashuro çdo gjë që sillët edhe nga larg
Dashuro edhe atëherë kur thikë merr në zemër
Dashuro botën edhe atëherë kur ështē e zezë
Dashuro edhe kur tjetri nuk dashuron si ti
Mē mirë të derdhi lot për dashuri se për varëfëri
Dashuro vetëm dashuro o diell
Sepse kjo është e vetmja gjë që bartim mbas vete
edhe në jetën tjetër
MBI RE TË BARDHA
Mbi re e pashë botën
Në sy të engjëllit tim
Në botën tënde
E bukura jetë
Ma more mendjen
Edhe frymën
Ato ëndërra të bukura
Të fëmijërisë
M’u duk një lodër
Kur lartë qëndrova
Një ëndërr e gjatë
Në natën e shkurtër
Era as dielli
Nuk zënën vend askund
Veç retë e bardha
Të buta si pambuk
Deshta të eci zbathur
Mbi juve
Ta shijoj ndjenjën
E butësisë
Erdhët e shkuat
Ndër këmbët e mija
Nuk më lagët
As në ditët e vështira
Disa yje më bënin dritë
Nuk mjaftuan
Ta letësojnë këtë shpirt
E pres diellin
Dhe ditën e bukur
Ato rë të bukura
Mbi ballin tim
Në muzgun e thellë
Të prita edhe sot
Mos u nguro
Dikë të ma përqafosh
Është engjëll i butë
Të ti pushon
Malli e dhembja
Dëshirën ma plotëson
Të lutem shumë
Si në perëndi
Merrja atë dorë
E ledhatoja për mua
I thuaj një fjalë
Të bukur nga unë
Ta mendoj e kujtoj
Gjithmonë
Mbi retë e bukura
RRUGË E NGUSHTË
Në atë rrugë të ngjushtë
Si vetë jeta
E gjatë sa besimi
I tana perëndive
Udhëtova më ty
Për të mos u kthyer pas
Për një çast i mendova
Male e fusha
Që i lashë mbas vetes
Të pikëlluara
Trupi m’u mbush dhembje
E sytë m’u mbushën lot
E ktheva kokën mbas
Për të parë edhe një herë
Ishe vetëm rreze dielli
E kujtim i madh
Vazhdova të kërkoj
Nën hijet e maleve
Në ato fusha të gjëra
Të mbuluara me lule
Në të gjitha anët
Ishte e mbuluar
Por atë që e kërkova
Më sy nuk e gjeta
I thashë lamtumirë
Shpresës e dëshirës
Kur keni mallë për mua
Shikoje diellin e mëngjesit
Do vie një rreze e bukur
Kur trupin ta ledhaton
Ajo jam unë
Që kurrë s’të harron
Buzëqeshu në heshtje
Edhe kur jam larg
Kur të vishë të unë
Mos fillo më qajtë
Mendo sa bukur
Kur loza me ty
Të thash shumë herë
Nuk të harroj ty
As fjalët e mija
A nuk të dhuruan qëtsi
Mendja jote shkonte
Kah shkonin hyjnitë
Dikush ma muar në duar
E ma largoj nga unë
Apo iku larg
Diku në perëndim
Ah sa u mërzita
Kur lotin ta pash në faqe
Mˊu lidh goja
E m’u dridh buza
Mendova të kthehem pas
Në rrugë se bashkë më ty
Si nuk më doli fjala
Ajo e fundit
Lamtumira
Ajo që ishte ma e mira
