MË E MADHJA DASHURI
Zhbirova në këngë e poezi
Të gjeja të madhen dashuri
Adoleshenti, dashuris’ së parë
I thur këng’, këndon me zjarr
Nuk ma mbushi mendjen
Ndaj vazhdova rrjedhën.
Një burrë, thurur nj’ elegji
(S’ kishte të dyt’) gruas së tij.
E vura “n’ peshore” t’ zemrës
Pak më lart kyçit t’ themrës
Me gjatësin’ time ta mas.
Qeshni ju, unë po plas
“Vazhdo, zhbiro e kërko
Mos u thyej, mos ndal,
Më foli i bredëshmi zë.
E vendosur: “Në mes s’e lë.”
Një zanë, një djal’ përqafuar
“E gjeta, fola ngazëllyer
Kjo, E Madhja dashuri.”
Gabova, nxitova, e di.
Pash’ dhimbjen e zhgënjimit
Tek një çift humbur besimin.
Të një shprese në kërkim
Tek tradhëtia në këmbim.
Lulja nuk rritet në llucë
Dashuria s’ njeh frik’ e tut’
Ndaj u ngjita lart mbi re
Hyjnorja gjendet tek ne.
Në një park plot vogëlushë
Një prej tyre ra në gëmushë.
Dhimbja godet t’ëmën në gji
Ishte, Më e Madhja Dashuri!
Në përmbledhjen “MË THËRRASIN GURËT”
“”””””””””””””””””””””””””””””
S’M’I THANI DOT VARGJET!
Ndodh, rrallëherë, që nis vargjet
dhe fjalët s’më binden.
Të bukurës dua t’i këndoj
por e shëmtura u pret rrugën.
Dua të shkruaj
për barkun e fryrë, rrumbullak
të një nimfe a të një zane
që hapin me delikatesë
si piklat me vesë
rrëshqasin nga petalet
kthyer n’ miniaturë, ylber.
Dua të shkruaj për foshnjën
që nëna mënd me jetën e saj
dhe dashurisë
i njoh fytyrën më hyjnore.
Dua të shkruaj
për krahun e mirësjelljes,
të ndihmës pa kthim
ku mbështetet nevojtari.
Dua të shkruaj
për atë vrapim mëngjesi
ku djersa e ndershme
ushqen e rrit familjen,
KOMBIT i ndrit fytyrën.
Do të shkruaj
për të BUKURAT
se të dhënuarat
janë pak,
do i flakim larg.
SHIGJETIMI ME SY
Në një kënd të rehatshëm, gjysma i fshehur, të një lokali në periferinë e qytetit, ne, të rinj 14- 15 vjeçar po festonim datëlindjen e shokut tonë
Djem e vajza, të zhurmshëm, u ulëm të kënaqur duke qeshur e ngacmuar njëri- tjetrin.
Porositëm çka deshën dhe prisnim ardhjen e pijeve. Dikush, “si më i guximshëm” ndezi edhe cigaren për të treguar se ishte mbi të tjerët dhe filloi ta thith me tangëllëk para nesh.Nuk vonoi kamarieri, një djalë mbi 20 vjeç, me trup atleti me pije të shumllojta Mbi tabakanë ishte edhe një pecetë e bardhë që mbulonte një tabaka të vogël, që zinte 1/4 e tabakasë së madhe.
U afrua tek unë. Shtriva dorën dhe mora koka-kolën. Kamarieri s’po lëvizste.M’u duk sikur donte të hiqte pecetën e bardhë, por diçka e pengoi.Ngrta sytë.
-Nuk do ďiçka tjetër? sikur folën sytë e tij.
– Atë që dëshirova, e mora, ia kthyen sytë e mi
Një dorë u zgjat mbas kamarierit dhe në hapsirën mbas krahut të tij ngriti pecetën dhe rrëmbeu një. . .
– Vetëm për fllestarët është falas, i foli me gjysëm zëri kamarieri, ndërsa shigjetat i kishte drejtuar nga une.
-Hë, u mendove?
Sytë e mi panë dyshemenë për të fshehur gjëndjen që i ngjante kur ndodh para një udhëkryqi, i paparashikuar.
Dora ime nxorri nga xhepi një kartmonedhë dhe e vuri larg asaj pecete të bardhë.
Sytë e mi po shkrepëtinin duke u larguar.
-Nuk është ndonjë humbje e madhe, të tjerët janë këtu, sikur folën sytë e tij.
– Nuk do të fitosh mbi të gjithë, të dobëtit do të mundësh, iu përgjigjën sytë e mi
