STATUJAT…
TI, STATUJË LIRIE,
ARDHUR DHURATË NGA EUROPA…
UNË, STATUJË DASHURIE,
QË NGA I-LIRI-A IME…
NGA CILA PREJ NESH
U PAQËTUA BOTA…?
…
MBETËM TË DYJA
NË METAFORË ËNDRRE,
SIMBOLE PËR TË ARDHMEN
E PASOTME…
Iliria-na:
Happy Independenc Day, AMERIKË!
Brooklyn, NY
Tirana, Albania, sot, 2019
“””””””””””””””
PO GRINDET TOKA IME DHE QIELLI YNË..
(mes tyre unë – asgjë-ja)
Pashë një ëndërr…,
ende pa mbyllur qepenat
apo grilat prej qerpikëve
që fshihnin lotët prej sy-irisi…
U zgjova syhapur
nga ëndrra
që po m’i
shkulte dhe rrënojat e fisit…,
ende pa më ”flutururuar” Shpirti…
…
Po grindej Toka ime
dhe Qielli Ynë.
Mallkonte Toka me bè për një Rè.
Hakmerrej Qielli
për Rè – në me Rrufè…
Fërkova sytë prej ëndrre pa fjetur…,
grisa qepena e grila
të bëhesha rrufèpritësja
edhe pse nuk isha “asgjë”- ja
për të dyja…
…
Qiellin e paqëtova me fjalë
prej Zotit të tij …
Po Tokës, ç’t’i bëja…?
Me klithma prej loti,
a mund ta besonte Marinë…?
…
Qielli dhe Toka –
Si Zoti dhe Shën Maria
(edhe unë,
kohë e pa kohë …-
me pëpëlitjet e qepallave të mia.
Herë,
duke u prushëzuar
brenda tokës sime – Shën Mari,
herë,
me sytë nga Qielli,
te Zoti ynë…(!).
… Ç’mund të bëj,
më shumë… ?
Iliriana – Tani dhe Përgjithmonë,
Brooklun, NY, 3 korrik, 2018
“””””””””””””””””””
-Almir, o ëndërr e pa gdhirë,
ç’më kujtove tjetër dhimbje, bir…!-
Vrasjen tënde s’e durokam dot…!
(djalit 9-vjeçar, Milot Kryeziu, që serbët e vranë në pragun e shtëpisë, me bukë në gojë, 1989)
Ç’është ky arkivol
Pesë pëllëmbë e ca!?…
Ç’peshë ka
që kaq shpatulla burrash
dot nuk e mbajnë…!?
Ç’është ky zë fëmije që rënkon
dhe gjithë Kosovës i jep dhimbje…?
“Ku po më çoni,
o nanë, kam ftohtë…
më ngroh… Nxito!
Më ka filluar ora e mësimit…
Më jep me vete çantën me libra,
mos harro, librin e këndimit…,
edhe lapsat me ngjyra,
fletoren e vizatimit…
Përgjysmë kam lënë vjershën e Naimit…
Flamurit s’i kam venë Shqiponjën,
Qiellit s’i kam vizatuar Diellin…
Mos harroni, mos harroni:
Nesër ejani më shihni!
Nesër nga “gjumi” më zgjoni!
(1989, pasi dëgjova lajmin e dhimbshën, në TVSH)
“””””””””””””””””””
Më troket një letër…
Ditën e parë të zgjimit këtu,
më troket një letër: “Mirëse erdhe!…”
Të dytën ditë, një kartë sigurimesh…
Të nesërmen, vizitë mjeksore
(nga floku te këmbët), falas…
Pa e parë ende Statujën e Lirisë…-
një zarf i vulosur – GREENCARD…
dua apo nuk dua të qëndroj këtu,
e kam pashaportë me veshë e sy…
Po ti, vendi im,
fillesa e botës,
asgjë nuk ke
të na mbash aty?!!…
(Brooklyn, gusht, 2004)
