RROBAT E GJYSHES.
Ishte afruar nga pak të nëntëdhjetat
Dimrat e jetës e kishin thinjur dhe plak,
Në sëndukun e lashtë ku mbante teshat
Ato të vdekjes i kishte shumë merak.
I nxirrte, i ajroste, i paloste heshtaz e lehtë
Me kujdes i vendoste symenduar në arkë,
Me bar mole i kish mbajtur në jetë
Aromën ua ruante me sapun e arrë.
Nuk e mësova sa vite i fshihte ato rroba
Mbase në gjithë vitet e jetën që jetonte,
Ah, falmë gjyshja ime, se vonë e kuptova
Se për ty ishin më të shtrenjtat e kësaj bote.
Në cilin Muze t’i vë reliket e tua, o gjyshe?
Dua t’i zgjoj rrudhat e thella si brazda në ballë,
Shpirti yt ështe bërë flutur prej kaq e kaq vitesh
Ndërtuar ka çerdhen ku zgjohet një lulnajë!
(Nga vëllimi poetik “Kur Fjalët Bëhen Buqetë)
“””””””””””””””””””””””
TE JESHE GJYSH
Të jesh gjysh, nuk qënka pleqëri
Por skaji i lumturisë së madhe,
Qënka rikthim i jetës në fëmijëri
Në atë jetën e lumtur e pa halle.
Të jeshë gjysh me nipër e mbesa
S’qënka thjeshtë kënaqësi e veçantë,
Gjithçka e hidhur, ruajtur nga kujtesa
Fshihet e kthehet në lumturi të kristaltë.
Të jesh gjysh s’qënka të dish vetëm përralla
As të dalësh shëtitje me nipin për dorë,
Ah të jesh gjysh qënka jetë plot andrralla
Botë e mbushur që meriton përmendore.
Koha e gjyshërve paska tjetër kufi
Dita dhe nata nisin me nipin e mbesën,
Pleqëria lufton me armikun me të zi
Të shijojë mjaltin e mjaltit të jetës.
Të jeshë gjysh, sa lumturi e veçantë
Dhe pse janë ca orë gjumi më pak,
Nuk qënka jo, thjeshtë jetë e ngadaltë
Por veshë më shumë, më shumë merak.
Qënka një mrekulli e shkuar mrekullive
Ç’medalje e artë e ngjitje në podium,
Meriton himn të veçantë kjo lloj lumturie
Kjo jetë që shijon lumturinë që s’ka fund.
