ENGJËLLI ME PETKUN TJETËR
Në tokë kishte lindur
Mendonte se kësaj bote i takonte
si të tjerët
Nuk e dinte
se ajo ishte një engjëll
e ardhur nga qielli
për drejtësi
U rritë rrugëve
pa dashurinë e askujt
por për çudi
mirësinë dhe drejtësinë
e kishte në shpirtin e saj
të bardhë
Njerëzit filluan
ta përbuznin rrugëve
derisa u rrit
për në moshën e dashurisë
Ia veshën dhe petkun tjetër
mbi supe
E lanë rrugëve
në mëshirën e fatit
në vend që t`i dhuronin dashuri
Nuk vështronte njeri në sy
nga mëshira për ta
Nuk donte t’ia vërenin
butësinë e shpirtit
Kishte frikë
se mos dashuria e saj
depërtonte nga sytë
e saj magjikë
E vunë mbi turrën e druve
për ta kallur
pronari i cili e bleu
para ndezjes shpëtoi një jetë
Ai e ndjeu në shpirt
se kjo nuk është një tjetër
ajo nuk di të shfaq dhembje
dhe dashuri mendoi
E mori në shtëpinë e tij
si eksperiment
ajo kur flinte
ai e vërente dritën
kur delte nga trupi i saj
dhe bashkohej me qiellin
Fenomen i rrallë
i një bukurie femërore
e trajtoi me dashuri pa e lënduar
ia largoi petkun e shtrigës nga trupi
Kur ajo po bëhej gati
për ta dashuruar
duhej të kthehej
në qiellin e hapur për luftë
Thirrja i kishte ardhur
nga hyjnitë qiellore
drita e saj që ikte nga shpirti
i takonte një bote tjetër
Por tani e donte tokën
dhe pronarin e dashuruar
ai i cili nga dashuria
e ktheu në engjëll
Para ikjes i tha këto fjalë
Do të më presësh
deri në moshën 70 vjeçare
Ndoshta dhe më herët
do të vij për ty
Do të shndërroj ty
në hyjni
më shumë
këtu nuk mund të rri
Pronari mbeti
me zemër të thyer
por e besoj
Engjëlli
nuk mundet
të ma bëjë një lojë
shtriga ime
ti do të mbetesh
përgjithmonë-
tha.
Kimete Durmishi
“”””””””””””””””””””
Ditë dimri
Këtë ditë dimri mbi degët e thata
Edhe korbat duken të vetmun
Kokën e ulur nuk gjejnë qetësinë
Krahët e ngrirë nuk duan ti mbajnë
Ditë e acartë mendime të errëta
Retë shtatzëna mexi lëvizin
Qielli gri si një tym i mbledhur
Zbret mjegullën e heshtur
Gjithë qyteti ka rënë në heshtje
Zymtësia ç`do gjë ka mbulu
Nuk i ngjanë një ditë të dimrit
Por një ëndërres së frikshme
