Jeta, me prurjet e saj
rikrijon vetveten,
më krijon mua edhe ty…
Nuk e di ku fillon ëndrra,
ku mbaron realiteti…
Me zërin e brishtë
të ndjeshmërisë femërore,
artikuloj sinfoninë e vazhdimësisë
në jetën,
që mbars shpresën.
Dhimbja për varfërinë
çan mishin e butë të zemrës sime
si një kopsht-lëndinë e papërlyer,
në të cilën nuk është gjetur ngushëllim,
Ndaj unë në paqe
dua të mbars botën pambarim.
“”””””””””””””””””””””””
Life, with its flow
recreates itself,
I also creates more you …
Do not know where the dream begins,
where opinion ends …
With a fragile voice
feminine sensitivity
symphony articulate continuity
in life,
that impregnates the hope.
