Kozeta Zavalani

“”””””””””””””””””

Këtë 6 dhjetor, jashtë natyra derdh shi.

Pemën e vogël të Vitit të Ri zbukurova përsëri në shtëpi,

jo vetëm për forcë zakoni,

jo vetëm për të hijeshuat dhomën

e ngrohur shpirtin e ngrirë,

por për t’iu lutur Zotit e Shën Kollit

për më shumë shëndet e dashuri,

për më shumë mendime të bukura, frymëzim e mirësi…

Ju përshëndes me kapelen bërë nga mjegulla,

nga era thurur me vesën e ngrirë.

ku ëndrrat e mia fluturojnë universit,

shpërbërë në mijëra diamante,

që flasin me zogjtë në pemë,

për të vendosur natyrën në paqe.

Në faqen e orës së horizontit,

ku kryqëzohet koha me dritën,

në njësinë e mbyllur të qarkut të kohës,

ku ajri tansformohet në energji,

nën lumturinë e llampave të shndritshme,

më shfaqen dy botë paralele:

Në të parën, unë humbas si mjelmat në kanal, zhytur në kënetën,

që më është dukur si mermer I bardhë.

Ku kam humbur këpucët në batak.

Ku patkonjtë e kuajve godasin kokën time.

Ku zhurma e shpatave humb brenda frymës sime.

Ku nën lëkurën time

shuhen e ndizen pishtarët me flakë,

duke pritur ekzekutimin tim…

Në të dytën, mes akujve në vlim thërras:

Gëzoni çdo ditë nga vitet e mbetur të jetës,

që të mos pendoheni më pas!

Jeta është vetëm momente,

kaq të çmuara dhe të paktë.

Gjithçka varet prej jush,

në përcaktimin e gjërave qartë!