Saranda – kjo perlë e rrallë
Pas sythave të gjelbërta të Llogarasë
lëndinat e shpirtit zhyten kaltërsisë së Borshit, si polumbarë
nxjerrin Sarandën, si perlë të rrallë.
Tutje në horizont shtrihet deti i paanë
me Ksamilin gjireshumtë
që përplaset rrezeve të diellit të artë.
Kur nata ngre pluhurin e hyjeve mbi qerpikë
Lëkurësit shekujt zbardhin heshtjen e gurëve
ku kalaja si piramidë, rri mbi kodër pafrikë.
Rrëpirave të blerta ku hapin krahët ullishtet
djepi i kështjellës lëkund historinë
majë kodrës tek Manastiri shën Gjergjit
lutem në heshtje për gjithë njerëzinë.
Mahnitem nga Detit Jon në perëndim.
Syri i Kaltër rrjedh mbi tapetin e blerimit
Butrintit themeluar nga Enea
erërave harruar mbi statujën e Apollonit,
apo perëndeshën Dea
ku koka e Zeusit, portretit të Agripës i mërmërit me dashuri,
derisa nata këput zambakët e perëndimit,
duke i fshehur pellgjeve me yje në gji.
Në gushën e natës rri varur hënëza e ngrënë
Merakosur nga virusi covid.
Rrethuar nga miljona përkëdhelje
të mollëzave të gishtërinjve valëve të buta.
Dielli mbulon lakuriqësinë e trëndafiltë
thyer në miliarda kokrriza rëre,
që puthin agimet e zjarrtë gërmadhave,
ku strehohet historia e artë
gërryer thellësive nga trokthi i shekujve,
që i dhanë emrin qytetit të lashtë.
A ka një qytet tjetër ku janë 40 shenjtorë bashkë?
Aty më josh dashuria ime me gjinjtë jashtë
Teksa sytë ngazëllej mbi kaltërsinë
e shpirtin qetësoj mbi qetësinë,
që nga ballkoni i Mozës sodis
e në ëndrra e mbaj përjetësisht.