Rrodhën pesedhjetë vite,
Baba, që s’je më.
Mbi re është fryma jote.
Shumë vendlindjen e doje,
Gjithçka dhe,
Për vete asgjë s’kërkove.
Hijerëndë, me bukuri fisnike
Përshëndetje kur ecje.
Dhe qyteti me respekt kokën përkulte.
Në rrugë e rrugica fllad ndehte.
Mbasi falje mirësi, bujari, bamirësi nga vetja jote,
Si familje e madhe,
Me shpirt dëshiroje,
Korça të ishte e para ndër shoqe.
Por mirësia përdhoset lehtë
Është lule e brishtë,
Në zemrën e pistë të djajve.
Ndaj mezi të dhanë një varr të thjeshtë…
Në murin e rrëzuar të ndrydhjeve,
Në shungullimën e shuplakës së kujtimeve,
Në guaskën e mendimeve,
Rrëkeja e djersës pikëlonte si kristal në kalldrëme.
Së bashku me pengun e pathënë.
Dritën e paparë,
Shpresën e vrarë.
Luhatej, përkulej hija jote e gjatë,
I lodhur, i munduar ngjiteshe,
Në rrugicat e kalldrëmta, zemërvrarë…
I heshturi,
i ndershmi,
i vuajturi,
Fisniku,
Bamirësi,
MADHËSHTORI,
ATI.
Retë zboje dhe s’flisje.
Natë e ditë si Ante mbartje
Pallton gri, të reve,
Të halleve,
Të persekutimeve.
Qytetasit të verbër, të ngrirë,
Memecë,
Në shkallët e padijes, injorancës ngecën.
Bisht të syrit, nënvleftësim të panë.
Shkelën mirësinë me këmbë,
Nuk çanë kryet për ty që u dhe bujari,
Krenari, dritë dhe dituri.
Të nëpërkëmbën,
Të mohuan,
Të tradhtuan.
Sa shpejt të harruan!
Të zymtë si nata,
Si djajtë.
U mbështollën me pelerinën e mërisë.
U zgërdhinë e smirëzinjtë.
Gjuhëtharë, sydalë.
Mosmirënjohja më e liga e poshtërsive.
Sëmundje e keqe e zvarranikëve.
Dielli shtyhej në qiell, ngucej mes yjeve.
Heshtje…
Rrodhën pesëdhjetë vite,
Baba, nuk je më.
Ne s’donim ikje.
Por bijtë e djajve,
Me bërryla na shtynë drejt kurbeteve…
TI BABA ATJE mbete.
I sfidove.
Prandaj më behet sikur palltoja jote,
E gjatë, gri e halleve,
Lëviz si sfinks qytetit, rrugicave.
Palltoja e vjetër, nuk ka vetëm ty baba nën vete.
Por gjithë botën e madhe…
KRISTAQ@TURTULLI