MË DEHËT O, JU TË BUKRIT, VARGJET E MI
O,ju të bukrit vargje, fshehur në shpirtin tim ,
bashkë udhëtuam me mirësi dhe dhimbje ,
morëm nga kjo jetë për herë bekim,
ju ruajta për gëzimin e zemrës sime,
Ju ishit tek unë magjia, që prisnit me vite,
ajri i trupit tim e cdo dite, mëngjesave,
bashkë me zemrën, me qëndruat besnike,
si flladi i gjithe kohëve, qe nuk vdes,
Tek ju përsosmërinë, shijen e ngjyrave gjeta,
ngazëllimin, kurmin e gjithësisë, e imja fytyrë,
shpirtin mbushur frymëzim, krojeve, fushave,
nga hambari i jetës, gëzimit, halleve,
Shpesh unë kisha tentuar, kisha menduar,
t’u jap lirinë e duhur, t’u nxirrja në dritë,
burimin e ndjenjave unë e kërkova,
aty ku zemra fshehur i mban energjitë.
Erdhi dita qe unë t’ju hedh në kartë,
o ju të bekuar vargje me nektar e mjaltë,
se isha shumë e dashuruar, me mesuesinë,
magjike mbeti për herë, ëndrra për poezinë.
Gjatë unë prita, ti si vegim më erdhe poezi,
dhe mbete brilantja e gëzimit tim në jetë,
u bashkuan te gjitha stinët, përcollën dashurinë,
më dehët o, ju të bukrit, vargjet e mi.
Më erdhët me dashamirësinë, lumturuat vitet,
poezi, të ruajta për gëzimin e kësaj zemre,
në këtë moshë të shemb gjithë mitet,
të jetoj e lumtur, me fisnikëri, pa dhimbje.
k@ dd
JAM NË ËNDRRAT E QYTETIT TIM
Sapo dielli çel syrin dhe rrezet ngrohin shpinën e tij të plakur,
Të ghitha lulet në ballkone fillojnë të fërfërijnë petale,
Spërkatur me piëka vese, ca pleq kafeneve hapin kanë ndalur,
Rrufisin ngadale kafën e ditës të zhytur në ëndrrën finale.
Jam në të gjitha rrugicat me vargje ngrohtësie dhe unë poetja,
Pranë emrit të tij gjithëmone qëndron dhe emri im,
Shpejtoj të njom me vesën e mëngjesit buzët e thara nga etja,
Se dua të mbetem gjithëmonë në ëndrrat e qytetit tim,
Jam si një vegim dhe dua të cel mëngjeseve pa zhurmë,
Sytë i mbaj nga lindja dhe trupin kthyer në përëndim,
Se në të gjitha tallovinë e këtij qyteti dua të le gjurmë,
Që të ndjej në thellësinë e shpirtit, aromën e atdheut tim,
Rend me ëndërrime çdo ditë dhe dalldisem pa reshtur,
Herë ëehem këngë ritmike dhe herë këngë në fluturim,
Në këëe qytet unë kam shpirtin tim përherë të shpleksur,
Aty jam flutur krahëshkruar dhe ëndërr në çdo ëndërrim.
k@dd
DIELLI SOLLI NJE STINE ME LULEZIM.
Iku dimri qe me vapen e nxehte kurre s’u pajtua,
Po mbeti gjithemone i ftohte dhe me shpirt katran,
Ai vec me bardhesine e bores perhere u dashurua,
Dhe kush ia preku kete dashuri e beri kallkan.
Po dielli,si yll i zjarrte qe askush s’i afrohet,
Nuk pret t’i thone planetet qe dimrit t’i largohet,
Leshon ca rreze te fuqishme shkriu ngrica debore,
Dhe solli nje stine me lulezime pranverore.
Vera do vije e ndezur e flakeruar,
Ca gjurme diellore te lere ne shpirtin tone,
Do vendin t’ia lere vjeshtes duke dremitur,
Si nje trup pa gjak qe ne kembe mezi qendron.
Vjeshta inatcore qe nga gjumi zgjohet,
Eres i kerkon ndihme furishem vapen ta largoje,
Reve u kerkon shiun, te mbushe lume e perua ,
Dhe dimrin shpirt akull mes nesh ,serish te sjelle.
k@ d d
