UNAZA ME DIAMETER PICIRRUK
Në vjeshtën e vakët të atij viti shëtitjet e pasditeve për ata ishin të pa shmangura.Rit i pothuajse të çdo dite gjatë vitit po vjeshta me mrekullinë e duruar të saj i ftonte në një ngazëllim që e rroknin përgjatë shijimit. Një ditë më parë kishin vendosur të shkonin edhe në një ekspozitë fotografike ku një e njohura e tyre do ish ndër protagonistet e ekspozimit. Kapërcyen një rrugë të frekuntueshme nga makinat e moren drejtimin nga krahu i majte ku ndodhej kinemaja e qytetit. Në kënd të së cilës ndodhej semafori. Ish ndezur ai me ngjyrë të portokalltë. Ajo shquhet në familje për durimin e paktë po nuk shqetësonte asnjë me këtë të ashtuquajtur difekt.Nuk priste semforin e blertë të ndizej si gjithë kalimtarët po merrte atë të anës tjetër për mos pritur. Bënte dopjo rrugë .Kështu ka qënë gjithmonë e kështu donte të ish. -Kë shqetësojë me ketë difekt, dukej sikur mbrohej sa herë që e ngacmonin për këtë?- Po ti se bën këtë vetëm kur je vetëm, i thoshte i shoqi.
Ndërkohë që pak sekonda i duhej të ndizej ai me ngjyrë të blertë ajo u nis. Dy hapa, e syt i zun një send të vogël që shkëlqente në gjithë fuqinë ndriçuese . Sapo përkuli mesin ta merrte,një makinë u feks aty e dukej sikur ishin një.
I shoqi nuk po kuptonte asgjë.Papritur si instiktivisht kërkojë ta mbronte po duart si prekën trupin e saj, i mbetën të varura në ajrin e freskët të atij muzgu vjeshte. Makina tërhiqte trupin e saj me fustanin mbi streçet vjollcë.Ai pa siluetën e saj si lastar të zvarritur mbi asfalt.Një zotëri aty pranë e mbajti të shoqin që ra përdhe pa ndjenja.U dëgjuan frenat e forta të makines tip Ford.Automobilisti ndalojë.Zhurma e frenave bëri të ndalonin kalimtarët që ende nuk kishin parë asgjë. Sapo hapi portën e u shëmb si një thes përdhe. U dëgjuan sirenat e abulancës.ishin më shume se dy. Njerëz pranë të shoqit të cilin e përmendën.Po ashtu shkuan njerëz dhe pranë automobilistit që kish marrë një ngjyrë të bardhë e nuk arrinte të nxirrte dot një fjalë.Me sytë nga pas mjetit mbulonte fytyrën për të mos parë çkish katranasor e bërtiste-Jo, jo…e pamundur…S’di si, se di…Bëlbëzonte pa e marrë vesh askush.Klithmat ulëritëse mbërrinin nga pak metra me poshtë.Klithmat e dëshperimit maksimal human.
-Ajo..ajo…ju lutem më thoni si është e kërkonte ti shkëputej gardhit formuar prej duarve të njerëzve që e ndihmonin të qeveriste dëshpërimin duke i uruar shpresën se mjekët po merren me …atë.
U nis abulanca e parë.Mbërriti policia e komunës dhe ajo rrugore. Trafiku u bllokua.Gardhi i kureshtarëve të gjithë me pyetjen duke ditur përgjigjen e me përsetë e dëshperuara që dukej sikur ishin pjesmarrës në dhimbjen e tij. Ai kërkonte të shihte se mos ajo ish ende aty. I prunë një karrike të ulej e një gotë ujë dhe e pyetën nëse dëshironte një kafe të mblidhte veten.Ai i binte gjunjëve e duart nuk kuptonte ku i çonte për të goditur çdo pjesë të trupit e lotët si rrëket e perroit të qytetit të tyre alpin i lagnin xhupin e tij të pambuktë. Dikush i afrojë çantën e saj. Idridheshin duart e fliste_O Zot,si është e mundur që ndodhi…si…_E kisha në krahë…s’kuptova…Ndodhi si një krismë rrufeje në diell- Uuu, jo, jo, nuk mora vesh asgjë, vetëm kur pash trupin e saj të rrotullohesh majtas e djathtas…Ohhhh, e shpërtheu në lot të mjerë.Mes tyre sytë i zunë një karabiniere një tjetër zotëri me uniformën e policise rrugore që rrethonte me shkumës disa siperfaqe të vogla.I rrethojë këpucet e saj të preferuara.Këpucet me xhinxhile siç i quante ajo. Këpucet blerë rastësishme në pikasjen e bukurisë që ish karakteristika e saj si dhe mos ndarja me ç’ka i pëlqente ndaj shpesh thoshte-Më mjaftojnë një palë këpucë që më pëlqejnë të ecë mbi ç’ka e ku dua të ecë.
Zotëri e pyeti inspektori i policisë,kemi nevojë për bashkëpunimin tuaj.- Nuk mundem, nuk mundem ju lutem. Ku ku është ajo?
-Ne spital zotëri. Ju shoqërojmë nëse mundeni ta përballoni udhëtimin deri aty.Unë ju rekomndojë të mblidhni veten zotëri,ne jemi në dispozicionin tuaj.-Qetësohuni zotëri.
-Qetësohu!?-Ndizu, vdis më mirë me thuaj zotëri. Ju faleminderit.Ajo..ajo…ajo isha unë zoteri, ajo është gjithshka që kam zotëri.Ajo është pjesa më e mirë imja zoterinj….
_Më vjen keq. Si mundem t’ju ndihmojë zoteri.Jam, jemi në dispozicionin tuaj.Desha vetëm t’ju pyesja për të filluar hetimet e domozdoshme, të më përshkoni me aq sa mund ta ndieni, si ndodhi çasti që zonja …?
-Ajo…ajo shihte shkëlqimin dhe në errësirë.Shihte bukurinë dhe ku nuk ish.I nxirrte territ shkëndijën e agimit të vakët.Ehh mo zotëri, si ajo nuk njihte askush ç’ish bukuria e së vërtetës.
-Nuk po ndiqnit funksionimin e semaforit në atë moment zotëri? Ndodh që për një çast nuk përqëndrohemi, të gjithëve na ndodhë…
-Jo…se di,se di si ta përshkruaj atë grimcë kohe.Pa diçka që shkëlqente e i nguli sytë…Ahh zoterinj ju se njihni atë.S’mund ta dini si ish entuziazmi i saj para bukurisë.Ajo e shihte bukurinë dhe ku s’ish…
I binte tëmthave me dëshperim e këkonte falje për këtë xhest të demostruar në gjithë lirinë e tij.
-Unë shpesh i thosha-Mos i mbajë syte gjithnjë ulur kur ecën.Ajo qeshte-Jam eksploruese e kujt është i pakujdesshëm. Ajo shpesh gjente dhe i grumbullonte nga toka dhe sende të vogla e çuditej.Madje mrekullohej si një fëmijë me fat kur i dhurojnë topin e parë të futbullit. I thosha shpesh—Je si Lei- Feni?
-Lei-Feni_Kush është Lei Feni, më pyeti herën e parë kur e dëgjojë.
-Mik i madh i popullit kinez i thash e kështu sa herë gjentediçka ish ajo që ironizonte veten -Shih Lej-Feni çfarë peshkojë nga udha sot…
Kish bërë një jastëçkë të vogël si ato që ngulnin gratë gjilpërat për të qepur në kohën tonë,apostafat e var aty vëthët e gjetura në vite. Ah Lei Feni im,
e lotët ibinin pa disiplinë mbi fytyrën e zbardhur nga akoma mos perceptimi në ç’ka kish ndodhur.Ahh vëthët e tu.
Ajo zotëri i mbante të varur në valvulën e kaloriferit pas portës së korridorit. Gjithnjë e joshnin bukuritë e përmbledhura në pak fjalë.Gjithnjë e apasionuar pas sendeve në miniaturë.Gjithnjë shihte aty ku nuk shihja unë e ndoshta askush.
Më falni më falni zotërinj për këtë dobësi të këtij çasti po jam i vdekur prej dëshpërimit.Nuk dua të fyej askënd duke mbivleresuar atë.
Qante.Zbërtheu kravaten, hoqi shallin e kuq.Të kuq. E kish blerë ajo.
-Zotëri u shkëput jot shoqe,bëri ndonjë hap më përpara jush apo makina ju kalojë aq tangent sa ish e pashmangshme kjo_
-Jooo, ajo bëri ndoshta dy hapa sepse i tërhoqi vëmëndjen sendi që shkelqente.Ne ate cast…jo jo se di si ndodhi.
Pa të shohim këtu ku ishit në çastin e sipërpërmendur, c’është ai send?
-Kontrolloje! Thirri vartësin e tij i cili dhe me ndihmën e llambushkës nuk pa asgjë. Ecën më tej.Asgjë.Akoma dhe ca hapa e në afërsi të këpucëve të saj ..këpucëve me xhinxhile! Djalit me llambushkë në dorë i zun sytë një send aq të vogël që shkëlqente …disi.. Ishte një unazë me diametër picirruk.
-Zotëri kjo është e bashkëshortes suaj?
-Jooo, ajo këtë do ketë parë, unë e di, e njoh syrin pishë të saj..e njoh..o Zot të lutem më qëndro pranë…Jo rrii pranë shtratit ësaj…Sillma ..Sillma pranë ..të lutem…..e fillojë të bënte lutjen e meshës së ditës së keqe….
Ndërsa vartësi po i drejtonte unazën me diametër picirruk i ra nga dora duke u rrukullisur deri nën këmbët e karabinierit i cili se pa dhe e shkeli. Unaza me diametër picirruk u shtyp.U përkul vartësi ta merrte e përtheu në mes e diametri humbi perfundimisht formën e përkryer të tij.
…………………….fund…………………………1182 fjale
