Personalitet i Shquar, At Gjergj Fishta.
(Në 150-vjetor të lindjes)
Ai ish Profit dhe shkuar Profit-it, lar’ në ar!
Vepra e Tij madhore, mbulon dhen’ si polen,
Jo më kot koha e kurorëzoi si “Homerin shqiptar”,
E mbeti përherë në flamur, me Skënderbenë!…
Një ditë dhjetori, nën qiej të ngrysur me shi,
Mbylli syt’ përgjithmonë, mbuluar lavdi e kurorë.
Dheu ish i zi dhe u bë më zi, me ikjen e Tij,
Zemrat e gjithë shqiptarëve, si toka me borë.
Por nuk e lanë poetin… të prehej në paqe,
A thua se bota ishte përmbysur me tërbim,
Regjimi komunist i kohës, shkuli kryq dëllinje
Në natën makabre të varrit, në zhvarrim!
Marrëzia përçudnoi veprën e eruditit…
Mbeti një rrasë e ftohtë mermeri pa emër,
Eshtrat ia derdhën në ujërat e ftohtë të Drinit,
Por “Lahuta e Malcisë” këndon në çdo zemër!
Dhe erdhi si gjëmë mallkimi: harresa – tirane,
U shtyp me dhunë, penda e tij përmendore,
Në mohim t’gjurmëve të legjendës – Fishtiane,
Por populli nën zë e këndoi prore!…
Rrodhi gjys’ shekulli pa gjeniun, si ujët e burimit,
Por nuk u shua jo, ylli i mëngjesit nuk shteron!
Ai digjet, na ngroh e ndriçon me dritën e agimit
“Dielli nuk fshihet me shoshë”, përsëri ndriçon!
Dhe ja, fitoi demokracia! Pritja e gjatë u shua!
Ai s’mund të rrinte, kurrsesi në koshin e harrimit!
Gjerdanit të artë të letërsisë shqipe iu bashkua,
Oh… sa shumë i kishte munguar, erdhi dit’ e bekimit!
Ai rierdhi, si një vigan që tejkalon shijen e kohës,
Deri n’palcë të shpirtit, fuqishëm zërin shpërndan!
Koha ikën…ikën dhe emri i kolosit lartësohet,
Si verë e vjetër, që çmimin lart e mban!
Ai ishte një univers, dhe u shndërrua në mit!
Digjet e ndriçon si meteor, që kurrë s’përsëritet!
—————————————————
Lulëzime Malaj
“””””””””””””””””””
Vizitë surreale në Muzeun Picasso
( Në përvjetor të 140-të të lindjes)
E shoh të dal’ me një penel nga korniza,
Natyrisht, Picasso s’mund t’rrinte aq gjatë,
Hodhi syt’ rrotull kryeveprave, dhe pa se;
Qeshnin e qanin, “Dora Maar” e tër’ gratë!
E druajtur e pyes – ç’janë këto lunatik’,
Psh; “Zonjushat e Avinjonit” me cepa ylli,
Këto shkaravina e kuba të çuditshëm?
E drejtë – më tha – s’bëj art për lisa pylli!
Iku, s’di ç’po ngatërron me të dashurat,
A, ndoshta po i ndërton artit, tjetër shtrat!
Ai s’ishte, si të gjithë lumenjtë e rrëmbyer
Që dalin nga shtrati e kthehen atje prap’!
Për të gjthçka ish relative, përveç relatives,
Jeta e dikurshme boheme, i ndrinte syve.
Ai s’ishe as matematikan, as filozof,
Por ishe një gjeni, përzierje e të dyve!
E pash tek ecte i lirë, me pëllumb në sup,
Tek kaloi rrugën, po jo në vijat e bardha.
Hapat e tij marroke kapërcyen kohët,
Dhe mbetën penelata risish të arta!
Ai, ia rrëmbeu kohës, trofeun e lavdisë
Rebeluar kaloi kufirin, pa vul’ të doganës
Dhe iu ngjit majës së malit Everest
Në gjunjë nguli flamurin e Spanjës!
—————————————–
