FJALË ARI
• Nga një vrimë e vogël, rrjedh e gjithë fuçia.
• Një shkëndijë ndez një mal.
• Për një dorë kashtë e vret samari mushkën.
• Për një pe, për një gjilpërë, vajti dëm një punë e tërë”
• Ruaju të të ruajë perëndia.
• Ruhu nga thëngjilli i mbuluar.
• Së ligës ruaju, e mira të ndjek vetë nga pas.
• S’lidhet kali me pe.
• Shkon një herë, bëhen gjurma; dy tri herë bëhet udhë.
• Shtëpia pa fëmijë, si nata pa yje.
• Më i keqi vëlla të merr hakun.
• Motra jemi, shoqe s’jemi.
• Ndarja është më e mira e të ligave.
• Krushka për dhëndrin gjen peshk majë malit.
“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””
PËRVJETORI I LINDJES SË MUSINE KOKALARIT
Musine Kokalari lindi në Adanë, 10 shkurt 1917. Së bashku me Selfixhe Ciun dhe Jolanda Kodrën ka qenë ndër shkrimtaret e para në Shqipëri.
Më 1920 u kthye së bashku me familjen në Shqipëri, ku nisi shkollën fillore në Gjirokastër.
Më 1929 familja e saj u vendos në Tiranë.
Më 1937 mbaroi Institutin “Nëna Mbretëreshë” dhe më pas vijoi studimet në Universitetin e Romës, në Itali,
Më 1941 mbaroi universitetin me rezultate të shkëlqyeshëm, me një temë diplome për Naim Frashërin.
Në vitin 1943 së bashku me Mit’hat Aranitin dhe miq të të tjerë, themeloi Partinë Socialdemokrate.
Më 12 nëntor 1944 iu pushkatuan pa gjyq vëllezërit Muntaz e Vejsim Kokalari.
Pak përpara arrestit i dërgoi një letër Aleatëve, të cilët ende ishin në Tiranë. Në letrën e saj kërkonte zgjedhje të lira dhe lirinë e shprehjes.
17 janar 1946. E përndjekur nga pushkatimi i vëllezërve dhe duke pasë qenë themeluese e partisë Social-Demokrate dhe organit të shtypit “Zëri i lirisë” u arrestua.
Më 2 korrik 1946 dënohet me 20 vjet burgim nga gjykata ushtarake e Tiranës si sabotatore dhe armike e popullit.
Në gjykatë, Kokalari mbajti këtë qëndrim:
“Nuk kam nevojë që të jem komuniste për ta dashur vendin tim! Unë e dua vendin tim edhe pse nuk jam komuniste. Unë e dua progresin e tij. Edhe pse ju keni fituar luftën, edhe pse ju keni fituar zgjedhjet, ju nuk mund ti persekutoni ata që kanë mendime të ndryshme politike nga ato tuajat. Unë mendoj ndryshe nga ju, por unë e dua vendin tim. Ju po më dënoni për idetë e mia. Unë nuk kërkoj falje, sepse unë nuk kam bërë asnjë faj!”
