“”””””””””””””””””””””””””
Jeta rrjedh si burim i rrëmbyer,
por etjen nuk ta shuan asnjëherë.
Nëpër gurgullimat e saj mbajmë frymën,
duke përcjellë ditënetët
e pagjumë.
Ecim dhe askund nuk ndalojmë,
se nuk ka stacione pritje apo shplodhje.
Drita e hënës endet në brigjet e largëta.
Kërkon të gjejë motivet e humbura!
Shpirti joshet me yjet në qiell.
Gjithsecili humbet në universin unik.
Ngarkuar me rrompamat e fatit,
Në luftë me sfidat e realitetit mistik.
Pas reve të dendura fshihet dielli i jetës,
Por ne kërkojmë me ngulm rrezet e shpresës.
Melodinë e tyre ta kemi pranë vetes.
Që të kapërcejmë labirintin e rrugëve, ngarkuar plot me halle e derte!