Pranë diellit…
Ndër flokë më ngeci ëndrra
e më ndjek në ecjen instiktive
në bardhësinë e ditës përballë diellit
e lundron në shpresën time të përgjumur
për shekullin e ri të dëshiruar ndryshe,
pa plagë,pa vuajtje,
pa revolucione mjeksore,
me ekuilibër,me humanizëm,
pa lënduar dhe pa u lënduar,
pa vese,pa mëkate
duke prekur paqen
që në lindje të diellit të mëngjesit
deri në takimin e tij me hënën e mbrëmjes
pa u shmangur nga të qenit e të mosqenit bashkë…
Marjeta Shatro Rrapaj
“””””””””””””””””””””””””””
Verë prej vere…
Verë e bardhë,
monokromatike,
e artë,
dehëse,
që ndez gjakun
me dritat e parajsës
shumëngjyrëshe të përjetimeve
të brendshme,të padukshme,
aromatikja verë,
që sjell verë
prej eliksirit
që shpërthen venat.
Marjeta Shatro Rrapaj
“””””””””””””””””””””
Rënkueshëm…
S”ka mbetur asgjë,
nga trillet e dikurshme.
Rënkon dhimbja si e marrë,
në kllapin e natës së errët,
që zvarritet shpirtrave pa ngjyrë
me lëvizje të pakontrolluara,
deri në kufijt e ditës
që pret të marrë trajtën e dritës…
