“””””””””””””””””””””””””””””””””””
Tjetërsim
Rrimë e presim të nesërmen,
të vijë plot shpresë,
të prekim lumturinë e munguar,
fshehur mjegullës jetë
e të na pushtoj drita.
E mundimshme ta lëmë veten të lirë,
por më pas e pakontrollueshme
të kufizohemi prej tundimit të misterit,
se egoja na shtyp idetë,pasionet.
Heqim dhe vëmë shpesh kufijtë
mes njëri-tjetrit.
Reaksionet e brendshme të ndërgjegjes
na çojnë në ekuilibër të përkohshëm,
përfundimisht të pavarur nga graviteti,
se gënjeshtrat e ëmbla i kemi thënë
për të larguar mërzinë e çasteve të trishta,
por shpesh kemi thënë të vërteta të frikshme
krejt të dehur,fshehur pas eklipsit hënor
e tani asgjë nuk i lidh më botët tona të largëta,
ku monologu i heshtjes rënkon në ajër
se me iluzione të rreme jemi gënjyer
mëngjeseve pa ngjyrë,
kur trillet e shpirtrave zgjohen prej delirit,
kur ankthi godet,kafshon e dhembjet mbytin
e ndjesi të idhëta sundojnë naivitetin e lidhur pas rrënjëve të thara të shpresës
kthyer në të tjerë njerëz
të rrethuar me mure izolimi,
kur nuk ka më sfida,
etje për eksplorim bote,
lojë shqisash,ndjenjash,
dëshira të zjarrta,
përbuzje rutine,
thyerje të ditënetëve,
arratisje prej botës së gënjeshtërt,
ëndrra të përbashkëta,egoizëm.
se zgjimet e reja tjetërsojnë,
se meridianët e largët
nuk kthehen dot në paralelë
dhe as paralelët në meridianë.
