Polaris…
Në fund të detit prehen fjalët e pathëna,
për qytetërimet e rëna,
kurse në horizontet e mbyllura ka plot metafora,
për thellësitë e mbushura me të pashkruarat poema.
Toka ,trupi është arka që i mban të tëra,
ëndrrat që lëvizin si dritëza
në pyllin e mendimit
e shuhen në galaktikën e dyshimit
me tingujt e këmbanës festive
të përshpirtjes së të dielës,
kur gjendet vetja mbi ose poshtë reve
në kërkim të Yllit të Betlehemit
duke adhuruar Mesinë,dritën e shpresës,
supernovën në Galaksinë e Andromedës
për të pasur gëzimin e jetës,
duke rrokur Yllin e Veriut
dhe uron :Ardhsh i bardhë Polaris!
