E Dua Poezinë!
Më pëlqen poezia, kur vargjet lëshojnë dritë,
kur shkëlqejné si dielli, mbi male në behar,
kur mendimet vargut ,puthin dashurité ,
kur çdo fjalë té ndezë si dashuri e paré.
Kur fjalët vijnë rrjellshem e zbresin si ujvaré,
kur shpërthejnë si krojet ,maleve kur shkrinë bora,
kur natën ndriçojnë si yje té rrallë ,
kur né çdo strofë çelin e lulzojné metafora.
Poezia jeton gjatë, kur ndjenja shpërthen
kur me ngjyrat e ylberit, fjalët dashurojnë
kur zemren mbrenda gjoksit ,vala ta rrémben ,
drejt hapsirave të pafund, qiellit fluturojnë.
Si buzët kur i prekë e lule çelin qershitë,
kur ne kopshte buzqeshe aq embel lule bora ,
kur mbi buze mbledhe nektarin ,zbresin peréndité
nga puthje e gjate ,tik takun ndalon ora.
Poezia e bukur vjen si freski e detit,
si héna noton e përkundet mbi valé,
nder ëndrra zgjohet, shpirti i poetit ,
poezisë i dhuron të ëmbelat fjalë.
“””””””””””””””””””””
Ikje .
Dhe pse ika une papritur ,
sa herë gjumi me la zgjuar,
ndér rrahjet e zemrës time,
asnjëherë s’mé ke munguar.
Nuk do doja asgjë tjetër .
vetëm zërin ta dëgjoja
si harrova kurr buzëqeshjet ,
porsi yjet kur shikoja .
N’doshta thinjat mé jané shtuar ,
mbushur vitet më trishtime ,
nga largësia bashké me erën ,
ti nisë mijëra përqafime.
Ah sikur té shoh njéhere ,
si dikur netéve té vona ,
drité e hénes kur té bjeré,
le ti shoh dhe puthjet tona.
Qé kur rrugeve unë kam tretur ,
n’épér hoje té zemrës time
,sa nektarin e kam mbledhur ,
fshehur gjoksit ndër kujtime.
