Unë ,Ti dhe Dashuria.
Kur ecnim bashkë ,çdo gjë transformohej,
Qielli plotë yje t’i shtonte bukuritë,
herë herë nate e dimrit aq shumë ftohej,
por afshi i yt mé ngrohtë në shpirtë.
Të shikoja në dritën e syve,
dhe prapë vehtes nuk i besoja,
ti kishe madhështinë e yjeve,
e mbi krahet e mi të përqafoja.
Pranvera në dimër kish ardhé,
sa shpejt akrepat lëvizte ora,
pemët si trandafila të bardhë,
e flokët ti pastroja nga dëbora.
Oshtime e detit nga lumturia na zgjoi,
e mëngjesi filloi të zbardhé,
énderrat që thurém sa shpejt i largoi,
morën detin dhe humbën nëpër valé.
Bora shkrihej mbi buzët e njoma,
yjet ù larguan një nga një të zbehur,
se shuan dot etjen as puthjet e vona,
as dritë e mëngjesit as shpirti i dehur.
“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””
Sytë e tu.
Sa lotë u derdhen përmbi faqe,
si kristale ranë nga sytë e tu,
sa herë për ty une thura vargje,
imazhin tënd tuj përqafu.
Ti hyre thellë në zemrën time,
si aromë lulesh në prandveré,
mbete e pashlyer ndër kujtime,
s’munda të harroj ty asnjëherë.
Na ndajnë dete, na ndajnë dhe male,
na ndajnë hapësira pa kufije,
por zemrat ngjitur si dy kristale,
jetojnë përherë në dashuri.
Vendin tënd se zë njeri,
mbrenda gjoksit tim qëndron,
si valë e ngrohtë me erdhe ti,
si drité e hënës kur noton.
Sa herë notoj në syté e tu,
ti puthé valët mbi qerpikë,
fluturoj qiellit kuturu,
si ylle i rrallë në galaktikë.
“””””””””””””””””””””””””””””
Kohë e mjegullté.
Nga mërgimi do të kthehem ,një ditë porsi dhëndër,
do t’i shtrojmë sofrat e qiellin do t’a ndezim ,
ka vite që ne e thurem kété ëndërr ,
mbi altarin e dashurisë të dy ,do të zbresim.
Kur sytë netëve të gjata të mbyllen nga gjumi ,
Une énderra dashurie ty do ti tregoj ,
e unë si një valëz do zbres nga lumi ,
e duart e tua ,me puthje ti mbuloj.
Merri me vehte puthjet e ndjenjat e femrës ,
hidh ca aromë trandafili gjoksit qumeshtoré,
do ti zgjoj dhe njëherë, rrahjet e zemrës,
të nënshkruajmë dashurinë ,me shpirtrat hyjnore.
Jetojmë në një kohë ,ku paraja vlersohet
nga erozion i kohës ,na ndryshken dhe vargjet,
ku njeriu veç me paranë dashurohet ,
ku çdo ditë me dashurinë, interesi përplaset.
Njerzimi ka kohë që pret ditë më té mira ,
ku dallgët zmrapsen si në brigjet shkëmbore,
plotë mjegull e tym nga gojë egersirash ,
mirsia thyhet si xham kristaloré.
Si lumenjtë kur fryhen përhapet ligësia,
kur era të ftohta fryjnë nga mashtrues të kollarisur,
po i zbret një nga një shkallët dashuria ,
njeriu i thjeshtë ka kohë që është braktisur.
Ka dhe njerëz të dashur e të dlirë kjo bote,
që dashurinë e mbjellin ,varfërisë nëpër shkretëtirë,
fjalë të arta nxjerrë nga shpirti i ngrohtë,
di ti ndezë dritat kudo nëpër errësirë.
