EDHE NJË HERË
Sërish m`u kthy ndjenja e frikës
Në portën time pse më trokiti
Dhe zhurmimet e keqadashsve
Prap u thye dritarja nga plumbi i rënë
Çatia u bë rrëmujë
Tymi mbuloj qeillin e re
Besoni më u ngrit nga shtrati
As sytë s`po mund t`i çeli
Kaluan ca vite të kujtimeve
Sa nisa pak të harroj gjakun
Nëpër tokë që vendin e mbuloj
Ç’mu kujtua nëna si ecte zvarrë
Mè fëmijë ndër sqetulla
Mu kujtua edhe këmba e zbathur
Këpucët nëpër rrugë të mbetura
Një sofër e të pangrënë
Veç me një kafshatë të bukës se thatë
Një pjatë me pak supë e buka kore
Mu kujtuan zërat e trishtmit
Mu kujtuan lotët e vajtimit
Mu kujtuan krismat para syve
Që në zemêr me dridhen
Plumbat që drejtë në jetë u hidhen
Terr e tmerr sonte kujtova
Një luftë të tretë perjetova
Ç’na duhet ufta kur ekziston liria
Dhoma ime e mbetur bosh
Unë nëpër malet i kërkoj
Rrobat e mia në degë lisi
Sa herë me dushk trupin mbulova
Nisa rrugët me krejt familje
Si gysma e shpirtit u ndanë
Gjysma ishin të vdekur
E kurrë ma nuk u panë
U ngarkova me gjëra të jetës
Gjysmen i hodha mbas shpine
Kur më kaploj frika
Paqën vet s’mund e vlerësova
Ani ku të kërkoj drejtësi
Të demonet e pashpirt
Që ndeshkojnë gra e fëmijë
Kur nuk kanë asnjë pik faji.
Marogona Kelmendi Zekaj
